Highway To The Sun

Een maand is net een week: je staat een paar keer op, gaat een paar keer naar bed en hup! Voorbij.
Op één van de zaterdagen die de afgelopen maand rijk was, is Karla met Margot en vier kinderen eropuit gegaan. Ze hebben lekker langs de zee gewandeld.
De dag erna is ze naar de film gegaan en uit eten geweest met collega Trish van Resthaven. Na dat weekend was ze wel toe aan weekend maar ook deze keer volgde een maandag. Tristan heeft op school bij het ballen alweer een bal op zijn gezicht gekregen, wat hem alweer een bril kostte, deze keer zijn reservebril. Ik kon hem repareren dacht ik, maar twee dagen later was de bril echt doormidden van te vaak terugbuigen.
Het weekend erna zijn we weer met zijn allen naar de opticien geweest en we hebben een heel stoere Nike bril uitgezocht, grijs met wit en lime-groen. Die staat hem goed en we hebben hem op het hart gedrukt voortaan altijd zijn bril weg te bergen voor hij met ballen gaat spelen.

Julian was ondertussen alweer gewaarschuwd voor te ruw spelen in de pauze. Hij is sociaal gezien niet altijd even handig en hij heeft wat moeite maat te houden. Ook vierendertig keer vragen mocht niet helpen.
Maar later kwam hij thuis met een certificaat, voor goed gedrag bij het spelen. Hij leert wel, alleen wat langzamer. Ik heb de juf er niet meer over gehoord dus laten we hopen dat die fase weer even klaar is.

Twee weken geleden zat ik in wat omgerekend november is nog lekker in het zonnetje tijdens de pauze. Maar nu regent het al dagen. Gelukkig niet zo erg als langs de oostkust, waar dorpen onderlopen en de zee de achtertuinen van rijke mensen afpakt. Compleet met zwembad.
Op Tasmanië hadden ze een paar maanden geleden nog bosbranden, nu stond de boel blank. Ik zag vandaag op weg naar huis een lichtbord bij een kerk waarop stond dat Jezus de klimaatverandering gaat oplossen. Ik hoop maar dat er kritische mensen naar die kerk gaan.

Over twee weken hebben we de korste dag alweer achter de rug. We genieten lekker van ons houtkacheltje, dat op dit moment pas voor de tweede keer brandt deze winter. En we hebben gister lekker andijviestamppot met rookworst gegeten. Ook de kinderen genoten daarvan. Eigenlijk is er maar weinig wat ze niet lusten, dat is wel een luxe.

Ik ben naar de dokter geweest voor mijn elleboog, die een tenniselleboog blijkt. Rust en een speciaal bandje om mijn arm werden voorgeschreven. En het kan wel anderhalf jaar gaan duren. Het is best vervelend, maar alleen als ik mijn arm gebruik of niet gebruik.

Uiteraard hebben we ook volop genoten van en meegeleefd met de verrichtingen van Kruijswijk in de Giro. Ik ben veel avonden te lang opgebleven om te kijken, en wat wás ik er ziek van toen hij onderuit ging!
Maar ja, hij zal zelf ook niet genoten hebben van dat moment. Ik denk dat we nog mooie dingen van hem gaan zien de komende jaren, nu hij ook zelf heeft gezien wat hij kan.
Ondertussen wordt de Dauphiné ook live uitgezonden hier, dus ik kan het laat naar bed gaan blijven trainen in voorbereiding op de Tour, die al niet zo ver meer is.

Zaterdag was winkeldag. Het begon bij de kapper, waar de kinderen nu weleens een echte hair style wilden. Ook de Bunnings bouwmarkt stond op het programma, omdat ik wat spullen nodig had voor een nieuw project.
Ik ben opeens creatief geworden en had het plan opgevat om een soort radio te maken. De kast wordt van multiplex maar dat kon ik niet op maat kopen. Dus de afgelopen tijd heb ik zelf 13 plankjes gezaagd en daar daarna allerlei gaten in gezaagd met mijn nieuwe zaagtafel, decoupeerzaag en zeven-gaten zaag. Zagen, zagen...
Uiteraard blijkt het project weer veel groter dan gedacht maar het is reuzeleuk en ik maak goede vorderingen. Hopelijk volgende keer meer.

De kinderen genieten nog steeds van footy, ze komen elke dag thuis met zwarte knietjes. Vorige zondag verloren ze voor het eerst hun wedstrijd, wat wij stiekem wel een goede les vonden voor Tristan want die raakt er een beetje aan gewend dat alles vrij makkelijk lukt bij hem. Maar in diezelfde wedstrijd scoorde hij ook voor het eerst zelf, dus die les ging voorbij. Nou ja, zelfvertrouwen is ook niet verkeerd natuurlijk.
Afgelopen weekend was de eerste kletsnatte wedstrijd. Footy is een wintersport dus striemende regen hoort er gewoon bij. Wij als ouders werden zeiknat omdat de regen horizontaal onder de paraplu doorwaaide. Maar die arme kindjes stonden helemaal te bibberen op het veld.
Eén jongetje van het andere team stond huilend te wachten tot het voorbij was en zelfs de bal die hij op zijn hoofd kreeg zag hij niet aankomen.

Bekijk foto's

Een maand is net een week: je staat een paar keer op, gaat een paar keer naar bed en hup! Voorbij.
Op één van de zaterdagen die de afgelopen maand rijk was, is Karla met Margot en vier kinderen eropuit gegaan. Ze hebben lekker langs de zee gewandeld.
De dag erna is ze naar de film gegaan en uit eten geweest met collega Trish van Resthaven. Na dat weekend was ze wel toe aan weekend maar ook deze keer volgde een maandag. Tristan heeft op school bij het ballen alweer een bal op zijn gezicht gekregen, wat hem alweer een bril kostte, deze keer zijn reservebril. Ik kon hem repareren dacht ik, maar twee dagen later was de bril echt doormidden van te vaak terugbuigen.
Het weekend erna zijn we weer met zijn allen naar de opticien geweest en we hebben een heel stoere Nike bril uitgezocht, grijs met wit en lime-groen. Die staat hem goed en we hebben hem op het hart gedrukt voortaan altijd zijn bril weg te bergen voor hij met ballen gaat spelen.

Julian was ondertussen alweer gewaarschuwd voor te ruw spelen in de pauze. Hij is sociaal gezien niet altijd even handig en hij heeft wat moeite maat te houden. Ook vierendertig keer vragen mocht niet helpen.
Maar later kwam hij thuis met een certificaat, voor goed gedrag bij het spelen. Hij leert wel, alleen wat langzamer. Ik heb de juf er niet meer over gehoord dus laten we hopen dat die fase weer even klaar is.

Twee weken geleden zat ik in wat omgerekend november is nog lekker in het zonnetje tijdens de pauze. Maar nu regent het al dagen. Gelukkig niet zo erg als langs de oostkust, waar dorpen onderlopen en de zee de achtertuinen van rijke mensen afpakt. Compleet met zwembad.
Op Tasmanië hadden ze een paar maanden geleden nog bosbranden, nu stond de boel blank. Ik zag vandaag op weg naar huis een lichtbord bij een kerk waarop stond dat Jezus de klimaatverandering gaat oplossen. Ik hoop maar dat er kritische mensen naar die kerk gaan.

Over twee weken hebben we de korste dag alweer achter de rug. We genieten lekker van ons houtkacheltje, dat op dit moment pas voor de tweede keer brandt deze winter. En we hebben gister lekker andijviestamppot met rookworst gegeten. Ook de kinderen genoten daarvan. Eigenlijk is er maar weinig wat ze niet lusten, dat is wel een luxe.

Ik ben naar de dokter geweest voor mijn elleboog, die een tenniselleboog blijkt. Rust en een speciaal bandje om mijn arm werden voorgeschreven. En het kan wel anderhalf jaar gaan duren. Het is best vervelend, maar alleen als ik mijn arm gebruik of niet gebruik.

Uiteraard hebben we ook volop genoten van en meegeleefd met de verrichtingen van Kruijswijk in de Giro. Ik ben veel avonden te lang opgebleven om te kijken, en wat wás ik er ziek van toen hij onderuit ging!
Maar ja, hij zal zelf ook niet genoten hebben van dat moment. Ik denk dat we nog mooie dingen van hem gaan zien de komende jaren, nu hij ook zelf heeft gezien wat hij kan.
Ondertussen wordt de Dauphiné ook live uitgezonden hier, dus ik kan het laat naar bed gaan blijven trainen in voorbereiding op de Tour, die al niet zo ver meer is.

Zaterdag was winkeldag. Het begon bij de kapper, waar de kinderen nu weleens een echte hair style wilden. Ook de Bunnings bouwmarkt stond op het programma, omdat ik wat spullen nodig had voor een nieuw project.
Ik ben opeens creatief geworden en had het plan opgevat om een soort radio te maken. De kast wordt van multiplex maar dat kon ik niet op maat kopen. Dus de afgelopen tijd heb ik zelf 13 plankjes gezaagd en daar daarna allerlei gaten in gezaagd met mijn nieuwe zaagtafel, decoupeerzaag en zeven-gaten zaag. Zagen, zagen...
Uiteraard blijkt het project weer veel groter dan gedacht maar het is reuzeleuk en ik maak goede vorderingen. Hopelijk volgende keer meer.

De kinderen genieten nog steeds van footy, ze komen elke dag thuis met zwarte knietjes. Vorige zondag verloren ze voor het eerst hun wedstrijd, wat wij stiekem wel een goede les vonden voor Tristan want die raakt er een beetje aan gewend dat alles vrij makkelijk lukt bij hem. Maar in diezelfde wedstrijd scoorde hij ook voor het eerst zelf, dus die les ging voorbij. Nou ja, zelfvertrouwen is ook niet verkeerd natuurlijk.
Afgelopen weekend was de eerste kletsnatte wedstrijd. Footy is een wintersport dus striemende regen hoort er gewoon bij. Wij als ouders werden zeiknat omdat de regen horizontaal onder de paraplu doorwaaide. Maar die arme kindjes stonden helemaal te bibberen op het veld.
Eén jongetje van het andere team stond huilend te wachten tot het voorbij was en zelfs de bal die hij op zijn hoofd kreeg zag hij niet aankomen.

Bekijk foto's