Highway To The Sun

De afgelopen weken stonden in het teken van footy (kijken) en het weer (vooral ontwijken).
Op vaderdag zijn we met zijn allen naar de Slowdown geweest. Even uitleggen: als de twee footy clubs uit Adelaide tegen elkaar spelen, wordt dat de 'Showdown' genoemd. Waar wij heen gingen was een liefdadigheidswedstrijd van sterren uit het verleden. Vandaar de naam 'Slowdown' met een flinke knipoog.
Voor de wedstrijd waren er parachutespringers en de wedstrijd zelf zat vol grapjes. Maar de (vaak wat dik geworden) oudjes konden ook nog best een balletje trappen.

De school had later die week 'pupil free day', de kinderen gingen een dagje naar Jorien van de Adelaidse connectie. Mikx en Jorien moesten geloof ik wel even wennen aan ons duo Rouwdouw maar het kwam goed. 's Avonds zijn we uit eten geweest met ze en dat was weer erg gezellig.

Tristan heeft weer een zwemdiploma gekregen, daar waren we erg blij mee want hij zat al een tijd op hetzelfde niveau. Hij zwemt goed maar bij schoolslag komt een voet steeds uit het water. Lastig onder de knie te krijgen dus. Als hij zijn volgende diploma haalt, heeft hij de hele reeks en is hij wat ons betreft klaar.
Julian kreeg twee weken later ook een diploma, dus ook die is weer een klasje verder. Hij loopt twee diploma's achter op Tristan. Als (àls...) het straks zomer wordt moeten ze het zwembad wel delen. Laatst zaten er maar liefst zeven eenden in het zwembad! Snavel-tot-snavel reclame werkt blijkbaar.

Tristan had een verjaardagsfeestje van Darcy. Ik bracht hem maar bleef ook om lekker wat te lezen en te kletsen met Darcy's ouders.
Tristan zei op een ochtend met zeldzaam zonnig weer waarop we lekker buiten gingen ontbijten: 'Let's prepare!' Julian voegde daaraan toe: 'Yeah, let's prepare!' En daarna tegen Tristan: 'What does prepare mean?'
Tristan dacht er ook eindelijk aan om de deur achter zich dicht te trekken. Maar nu moet hij nog leren te bedenken of je dan wel weer naar binnen kan... we stonden allemaal in nachtkledij met een ontbijtje in de tuin, zonder sleutels. Bij toeval was de binnendeur van de garage open, die we eigenlijk altijd op slot doen. We hoefden dus niet in te breken gelukkig.

Het was ook weer tijd voor City to Bay: deze keer was er geen nieuw record op de 12 km van Karla. Ze deed namelijk dit jaar samen met Tristan de 3 km. En hij hoefde niet te stoppen of te wandelen! Julian en ik wachtten ze op maar ze waren er zo snel dat we de camera nog helemaal niet klaar hadden!
Die middag gingen we naar de echte Adelaide Oval (het grote stadion van Adelaide) om een halve finale te zien van de SANFL, dat is Australian Footy in South Australia. Daar kon je gratis heen met je seizoenskaart voor de Crows, die een niveau hoger spelen. En de collega van Karla heeft zo'n kaart, die ze niet gebruikte.
Het was voor de kinderen een hele belevenis om eens in de echte Adelaide Oval te zijn en footy te kijken. Maar Julian was vrij snel verveeld toen de wedstrijd begon.
Toch zijn we de week erna ook naar de finale gaan kijken, weer in de Adelaide Oval. En ik was voor onze emigratie nog nooit naar een wedstrijd in een stadion geweest!
Hier staat het cricketseizoen voor de deur, en daar ga ik vast ook nog wel een keertje heen.

Op mijn thuiswerkdag kwam er een monteur om ons op snel internet aan te sluiten. Dat is een project dat in heel Australië wordt uitgerold, en het is nu bij ons aangekomen. Onze verbinding is nu vijf keer zo snel als voorheen. Twintig keer kon ook, maar dat is ons te duur.

Vorige week hadden de kleintjes disco op school. Voor het slapen gaan demonstreerde Julian die avond nog even heel schattig zijn dance moves. De dag erna gingen we weer eens naar de golfclub, met Steve en Jill die we al een tijd niet hadden gezien. Dat was gezellig. Julian verhoogde de sfeer nog door ons eigen lootje te trekken voor een lekkere meat tray.

Afgelopen weekend hebben Karla en ik onze fietsen schoongemaakt want we blijven hopen dat het ooit lente wordt. Maar die laat nog op zich wachten. De winter is bezig aan de grote finale: na weken overwegend grijs en nat weer, is het vorige week zo hard gaan regenen dat de al verzadigde grond het niet meer aankon. Beekjes werden woeste rivieren en hele stukken weg zijn kapot geslagen.

Een week later werd dat nog eens overgedaan, maar nu met hevige storm erbij. Om vier uur 's middags viel de stroom uit in heel South Australia. Dat is een gebied zo groot als Frankrijk en Duitsland bij elkaar en dat was nog nooit gebeurd. Uiteraard komt dat niet door de storm die hele kabeltorens omgooide maar door de premier. Had ik het al eens gehad over de politiek hier?
Toen we die avond dus zonder stroom zaten hebben we lekker veel kaarsjes aangedaan en de kamer lekker warm gestookt met de houtkachel.
We konden wat te eten in elkaar flansen want we koken gelukkig op gas. Zo hadden we een romantisch dineetje bij kaarslicht.

Die dag was het ook grandparents day geweest, en Lyn van de golfclub was zo lief naar school te gaan. De kinderen, vooral Tristan, zagen er tegenop niemand te hebben die dag en dat ging ons wel aan het hart.
We konden het mooi opvoedkundig combineren met het weer, door te vertellen dat oma's en opa's op de leeftijd van Tristan en Julian geen televisie hadden, en dat kaarsjes aandoen in het donker toen heel gewoon was.

Bij ons kwam de stroom rond half acht terug maar duizenden huishoudens zaten een dag later nog zonder stroom, met nieuwe storm en overstromingen erachteraan (en nu, twee dagen later, nog). Karla moest iets eerder naar huis van haar werk vanwege alle officiële waarschuwingen. Veel wegen zijn nu afgesloten wegens water dat over de weg stroomt, en talloze bomen zijn omgewaaid. De hulpdiensten hebben zware weken achter de rug. Het is nog even afwachten maar het lijkt erop dat dit toch echt de finale was en dat de lente later deze week gaat beginnen.

Tristan lijkt een eerste stapje naar puberteit te maken. Zijn stem zakt wat, zijn gedrag verandert een beetje en hij kan soms zonder echte reden heel verdrietig zijn. Wij denken dat er wat hormoontjes aan het werk zijn.
Voor de footy finale zijn we Zweeds gaan ontbijten en hebben toen lekkere kussens gekocht zodat Tristan een eigen hoekje heeft in zijn kamertje waar hij lekker even alleen kan zijn, als het leven met ouders en (vooral) broertje even te zwaar valt.

Ook Julian is een lekker ventje tegenwoordig. Luisteren is nog niet zijn sterkste kant maar hij is wel schattig en heeft een goede dosis zelfvertrouwen. Zijn grootste hobby is vliegtuigjes vouwen (en gooien!) Ook speelt hij vreselijk graag in zijn eentje in de tuin, liefst met stokken en water (al jaren).

Bekijk foto's

De afgelopen weken stonden in het teken van footy (kijken) en het weer (vooral ontwijken).
Op vaderdag zijn we met zijn allen naar de Slowdown geweest. Even uitleggen: als de twee footy clubs uit Adelaide tegen elkaar spelen, wordt dat de 'Showdown' genoemd. Waar wij heen gingen was een liefdadigheidswedstrijd van sterren uit het verleden. Vandaar de naam 'Slowdown' met een flinke knipoog.
Voor de wedstrijd waren er parachutespringers en de wedstrijd zelf zat vol grapjes. Maar de (vaak wat dik geworden) oudjes konden ook nog best een balletje trappen.

De school had later die week 'pupil free day', de kinderen gingen een dagje naar Jorien van de Adelaidse connectie. Mikx en Jorien moesten geloof ik wel even wennen aan ons duo Rouwdouw maar het kwam goed. 's Avonds zijn we uit eten geweest met ze en dat was weer erg gezellig.

Tristan heeft weer een zwemdiploma gekregen, daar waren we erg blij mee want hij zat al een tijd op hetzelfde niveau. Hij zwemt goed maar bij schoolslag komt een voet steeds uit het water. Lastig onder de knie te krijgen dus. Als hij zijn volgende diploma haalt, heeft hij de hele reeks en is hij wat ons betreft klaar.
Julian kreeg twee weken later ook een diploma, dus ook die is weer een klasje verder. Hij loopt twee diploma's achter op Tristan. Als (àls...) het straks zomer wordt moeten ze het zwembad wel delen. Laatst zaten er maar liefst zeven eenden in het zwembad! Snavel-tot-snavel reclame werkt blijkbaar.

Tristan had een verjaardagsfeestje van Darcy. Ik bracht hem maar bleef ook om lekker wat te lezen en te kletsen met Darcy's ouders.
Tristan zei op een ochtend met zeldzaam zonnig weer waarop we lekker buiten gingen ontbijten: 'Let's prepare!' Julian voegde daaraan toe: 'Yeah, let's prepare!' En daarna tegen Tristan: 'What does prepare mean?'
Tristan dacht er ook eindelijk aan om de deur achter zich dicht te trekken. Maar nu moet hij nog leren te bedenken of je dan wel weer naar binnen kan... we stonden allemaal in nachtkledij met een ontbijtje in de tuin, zonder sleutels. Bij toeval was de binnendeur van de garage open, die we eigenlijk altijd op slot doen. We hoefden dus niet in te breken gelukkig.

Het was ook weer tijd voor City to Bay: deze keer was er geen nieuw record op de 12 km van Karla. Ze deed namelijk dit jaar samen met Tristan de 3 km. En hij hoefde niet te stoppen of te wandelen! Julian en ik wachtten ze op maar ze waren er zo snel dat we de camera nog helemaal niet klaar hadden!
Die middag gingen we naar de echte Adelaide Oval (het grote stadion van Adelaide) om een halve finale te zien van de SANFL, dat is Australian Footy in South Australia. Daar kon je gratis heen met je seizoenskaart voor de Crows, die een niveau hoger spelen. En de collega van Karla heeft zo'n kaart, die ze niet gebruikte.
Het was voor de kinderen een hele belevenis om eens in de echte Adelaide Oval te zijn en footy te kijken. Maar Julian was vrij snel verveeld toen de wedstrijd begon.
Toch zijn we de week erna ook naar de finale gaan kijken, weer in de Adelaide Oval. En ik was voor onze emigratie nog nooit naar een wedstrijd in een stadion geweest!
Hier staat het cricketseizoen voor de deur, en daar ga ik vast ook nog wel een keertje heen.

Op mijn thuiswerkdag kwam er een monteur om ons op snel internet aan te sluiten. Dat is een project dat in heel Australië wordt uitgerold, en het is nu bij ons aangekomen. Onze verbinding is nu vijf keer zo snel als voorheen. Twintig keer kon ook, maar dat is ons te duur.

Vorige week hadden de kleintjes disco op school. Voor het slapen gaan demonstreerde Julian die avond nog even heel schattig zijn dance moves. De dag erna gingen we weer eens naar de golfclub, met Steve en Jill die we al een tijd niet hadden gezien. Dat was gezellig. Julian verhoogde de sfeer nog door ons eigen lootje te trekken voor een lekkere meat tray.

Afgelopen weekend hebben Karla en ik onze fietsen schoongemaakt want we blijven hopen dat het ooit lente wordt. Maar die laat nog op zich wachten. De winter is bezig aan de grote finale: na weken overwegend grijs en nat weer, is het vorige week zo hard gaan regenen dat de al verzadigde grond het niet meer aankon. Beekjes werden woeste rivieren en hele stukken weg zijn kapot geslagen.

Een week later werd dat nog eens overgedaan, maar nu met hevige storm erbij. Om vier uur 's middags viel de stroom uit in heel South Australia. Dat is een gebied zo groot als Frankrijk en Duitsland bij elkaar en dat was nog nooit gebeurd. Uiteraard komt dat niet door de storm die hele kabeltorens omgooide maar door de premier. Had ik het al eens gehad over de politiek hier?
Toen we die avond dus zonder stroom zaten hebben we lekker veel kaarsjes aangedaan en de kamer lekker warm gestookt met de houtkachel.
We konden wat te eten in elkaar flansen want we koken gelukkig op gas. Zo hadden we een romantisch dineetje bij kaarslicht.

Die dag was het ook grandparents day geweest, en Lyn van de golfclub was zo lief naar school te gaan. De kinderen, vooral Tristan, zagen er tegenop niemand te hebben die dag en dat ging ons wel aan het hart.
We konden het mooi opvoedkundig combineren met het weer, door te vertellen dat oma's en opa's op de leeftijd van Tristan en Julian geen televisie hadden, en dat kaarsjes aandoen in het donker toen heel gewoon was.

Bij ons kwam de stroom rond half acht terug maar duizenden huishoudens zaten een dag later nog zonder stroom, met nieuwe storm en overstromingen erachteraan (en nu, twee dagen later, nog). Karla moest iets eerder naar huis van haar werk vanwege alle officiële waarschuwingen. Veel wegen zijn nu afgesloten wegens water dat over de weg stroomt, en talloze bomen zijn omgewaaid. De hulpdiensten hebben zware weken achter de rug. Het is nog even afwachten maar het lijkt erop dat dit toch echt de finale was en dat de lente later deze week gaat beginnen.

Tristan lijkt een eerste stapje naar puberteit te maken. Zijn stem zakt wat, zijn gedrag verandert een beetje en hij kan soms zonder echte reden heel verdrietig zijn. Wij denken dat er wat hormoontjes aan het werk zijn.
Voor de footy finale zijn we Zweeds gaan ontbijten en hebben toen lekkere kussens gekocht zodat Tristan een eigen hoekje heeft in zijn kamertje waar hij lekker even alleen kan zijn, als het leven met ouders en (vooral) broertje even te zwaar valt.

Ook Julian is een lekker ventje tegenwoordig. Luisteren is nog niet zijn sterkste kant maar hij is wel schattig en heeft een goede dosis zelfvertrouwen. Zijn grootste hobby is vliegtuigjes vouwen (en gooien!) Ook speelt hij vreselijk graag in zijn eentje in de tuin, liefst met stokken en water (al jaren).

Bekijk foto's