Highway To The Sun

Het eerste weekend na de grote vakantie zat vol klusjes maar ook hebben we lekker met de kinderen de DVD van Red Dog gekeken.
We hadden nog even drama op een avond omdat Julian, als hij naar bed moet, altijd als standaard antwoord heeft dat hij 'alleen nog even...' van alles moet doen. Dit keer was dat nog iets bouwen aan een lego-auto, maar omdat hij het nog even snel wilde doen mislukte dat en de hele auto knalde kapot op de grond. In plaats van de verlangde rust werd dat dus een fraaie scène en een goed gesprek.
Op de zondag heb ik de Ride Like Crazy gedaan, een georganiseerde toertocht van 107 kilometer waar ik niet helemaal klaar voor was, maar ik had me laten overhalen door Steve.
Het ging uiteindelijk redelijk en het was een leuke dag. Het bleek ook het startsein voor weer wat fanatieker fietsen, wat een deuk had opgelopen door het meest recente verkeersakkefietje.
Om de kinderen te belonen voor hun goede rapporten zijn we naar de film geweest, het vervolg van Red Dog. Het verhaal schoot voor de volwassenen tekort maar dat werd goedgemaakt door de fraaie Australische landschappen. En de kinderen genoten, wat vooral de bedoeling was.

Afgelopen maand was het ook weer Tour Down Under. We hebben ons op de traditionele zaterdag weer op Willunga Hill geïnstalleerd. Het is grappig te bedenken dat de jongens begonnen op loopfietsjes maar nu helemaal zonder hulp naar boven fietsen (Julian voor de eerste keer).
Mijn gemiddelde collega doet ze dat niet na!

Een andere traditie die we in ere hebben gehouden is Australia Day. Die beginnen we altijd met ontbijt buiten de deur, aangeboden door de gemeente. En het einde is altijd naar het vuurwerk kijken, dat ook dit jaar weer erg mooi was. Er klinken steeds luidere protesten om de datum te veranderen omdat Australia Day op de dag is waarop de eerste Engelsen voet aan de grond zetten. Vergelijkbaar met indianen in Amerika spreken de Aboriginals van 'Invasion Day'. We zullen zien waar dat eindigt maar ik denk dat handhaven van de datum onhoudbaar zal blijken.

Waar we steeds beter in worden, is kamperen in weekends. Karla had de dag na Australia Day vrijgenomen omdat er geen kinderopvang was die dag, en alles voorbereid. Toen ik 's avonds thuiskwam zijn we meteen vertrokken naar Deep Creek.
De kleine tentjes staan in no-time en dan zit je tussen de kangoeroe's met kinderen die lekker ronddraven in plaats van televisie kijken. Door het mooie weer konden we de buitentent achterwege laten waardoor je vanuit bed de sterren en 's morgens de bomen kon zien.
We zijn twee keer via four-wheel-drive weggetjes naar afgelegen strandjes gegaan, de auto is echt geweldig. En we worden er niet lui van, want de eerste steile rit hadden we eerst in zijn geheel gelopen. Daarna rijden was gewoon voor de lol.

Het tweede strandje hadden we helemaal voor onszelf. De golven waren vrij stevig en vlakbij de kust zagen we een groep dolfijnen. Ik probeerde erheen te zwemmen maar de golven waren te sterk. Toen ze wegzwommen zag ik ze echter in de verte omdraaien en gokte dat ik ze af kon snijden. Dat lukte en ik was dus aan het zwemmen letterlijk op drie meter van de dolfijnen af! Dat was echt super. Je zag ze ook soms springen en 'surfen' in een grote golf.
Gelukkig zag iedereen ze maar ook verder was het strandje de moeite waard, echt een schitterend gebied.

Na dat weekend gingen de kinderen weer terug naar school. Hoewel ze wat nerveus waren voor hun nieuwe klassen (en wij dus ook) en ze elke avond doodmoe zijn, gaat het wel erg goed. Ze hebben allebei weer een klein stapje gezet op weg naar volwassenheid.

De Adelaidse connectie heeft grond gekocht, ze gaan zelf bouwen en het lijkt erop dat ze dus nog even blijven. Dat vinden we leuk en we hebben ze even goed uitgehoord over alles tijdens een etentje in het Belair Hotel. Waarbij onder protest ook wat bier werd geconsumeerd.
Buurman Johnny is ondertussen ook teruggekomen van ruim vijf weken Italië en ook dat is dus weer gezellig.

En of het allemaal nog niet leuk genoeg is, waren we woensdag ook nog eens tien jaar getrouwd! Wat een reis hebben we achter de rug met twee jongetjes en een emigratie... We gaven elkaar het ja-woord in de sneeuw en vierden ons jubileum bij 42 graden!
En wie had toen gedacht dat we dat dragelijk houden met een eigen zwembad!
Karla en ik kijken met plezier terug en hebben veel zin in wat de reis nog meer zal brengen. Eén ding is zeker: we reizen samen verder.

Bekijk foto's

Het eerste weekend na de grote vakantie zat vol klusjes maar ook hebben we lekker met de kinderen de DVD van Red Dog gekeken.
We hadden nog even drama op een avond omdat Julian, als hij naar bed moet, altijd als standaard antwoord heeft dat hij 'alleen nog even...' van alles moet doen. Dit keer was dat nog iets bouwen aan een lego-auto, maar omdat hij het nog even snel wilde doen mislukte dat en de hele auto knalde kapot op de grond. In plaats van de verlangde rust werd dat dus een fraaie scène en een goed gesprek.
Op de zondag heb ik de Ride Like Crazy gedaan, een georganiseerde toertocht van 107 kilometer waar ik niet helemaal klaar voor was, maar ik had me laten overhalen door Steve.
Het ging uiteindelijk redelijk en het was een leuke dag. Het bleek ook het startsein voor weer wat fanatieker fietsen, wat een deuk had opgelopen door het meest recente verkeersakkefietje.
Om de kinderen te belonen voor hun goede rapporten zijn we naar de film geweest, het vervolg van Red Dog. Het verhaal schoot voor de volwassenen tekort maar dat werd goedgemaakt door de fraaie Australische landschappen. En de kinderen genoten, wat vooral de bedoeling was.

Afgelopen maand was het ook weer Tour Down Under. We hebben ons op de traditionele zaterdag weer op Willunga Hill geïnstalleerd. Het is grappig te bedenken dat de jongens begonnen op loopfietsjes maar nu helemaal zonder hulp naar boven fietsen (Julian voor de eerste keer).
Mijn gemiddelde collega doet ze dat niet na!

Een andere traditie die we in ere hebben gehouden is Australia Day. Die beginnen we altijd met ontbijt buiten de deur, aangeboden door de gemeente. En het einde is altijd naar het vuurwerk kijken, dat ook dit jaar weer erg mooi was. Er klinken steeds luidere protesten om de datum te veranderen omdat Australia Day op de dag is waarop de eerste Engelsen voet aan de grond zetten. Vergelijkbaar met indianen in Amerika spreken de Aboriginals van 'Invasion Day'. We zullen zien waar dat eindigt maar ik denk dat handhaven van de datum onhoudbaar zal blijken.

Waar we steeds beter in worden, is kamperen in weekends. Karla had de dag na Australia Day vrijgenomen omdat er geen kinderopvang was die dag, en alles voorbereid. Toen ik 's avonds thuiskwam zijn we meteen vertrokken naar Deep Creek.
De kleine tentjes staan in no-time en dan zit je tussen de kangoeroe's met kinderen die lekker ronddraven in plaats van televisie kijken. Door het mooie weer konden we de buitentent achterwege laten waardoor je vanuit bed de sterren en 's morgens de bomen kon zien.
We zijn twee keer via four-wheel-drive weggetjes naar afgelegen strandjes gegaan, de auto is echt geweldig. En we worden er niet lui van, want de eerste steile rit hadden we eerst in zijn geheel gelopen. Daarna rijden was gewoon voor de lol.

Het tweede strandje hadden we helemaal voor onszelf. De golven waren vrij stevig en vlakbij de kust zagen we een groep dolfijnen. Ik probeerde erheen te zwemmen maar de golven waren te sterk. Toen ze wegzwommen zag ik ze echter in de verte omdraaien en gokte dat ik ze af kon snijden. Dat lukte en ik was dus aan het zwemmen letterlijk op drie meter van de dolfijnen af! Dat was echt super. Je zag ze ook soms springen en 'surfen' in een grote golf.
Gelukkig zag iedereen ze maar ook verder was het strandje de moeite waard, echt een schitterend gebied.

Na dat weekend gingen de kinderen weer terug naar school. Hoewel ze wat nerveus waren voor hun nieuwe klassen (en wij dus ook) en ze elke avond doodmoe zijn, gaat het wel erg goed. Ze hebben allebei weer een klein stapje gezet op weg naar volwassenheid.

De Adelaidse connectie heeft grond gekocht, ze gaan zelf bouwen en het lijkt erop dat ze dus nog even blijven. Dat vinden we leuk en we hebben ze even goed uitgehoord over alles tijdens een etentje in het Belair Hotel. Waarbij onder protest ook wat bier werd geconsumeerd.
Buurman Johnny is ondertussen ook teruggekomen van ruim vijf weken Italië en ook dat is dus weer gezellig.

En of het allemaal nog niet leuk genoeg is, waren we woensdag ook nog eens tien jaar getrouwd! Wat een reis hebben we achter de rug met twee jongetjes en een emigratie... We gaven elkaar het ja-woord in de sneeuw en vierden ons jubileum bij 42 graden!
En wie had toen gedacht dat we dat dragelijk houden met een eigen zwembad!
Karla en ik kijken met plezier terug en hebben veel zin in wat de reis nog meer zal brengen. Eén ding is zeker: we reizen samen verder.

Bekijk foto's