Highway To The Sun

Ik ben een weekje te laat, er moest namelijk weer gekampeerd worden. Maar laat ik dit onlogische verslag op zijn minst chronologisch houden.

Vlak na de laatste blog hadden we de jaarlijkse conference van het werk. Het thema was 'top secret' en alle business partners maken altijd veel werk van het diner op zaterdagavond waar men geacht wordt verkleed te komen.
Mensen die mij kennen weten dat ik dol ben op verkleedfeestjes, het is mij niet gauw gek genoeg. In het verleden heb ik al gemerkt dat je niet verkleden echter genanter is dan de raarste uitdossing. Op de uitnodiging stond dat je je uiterste best moest doen je ware identiteit te verhullen.
Waar de meesten als beroemde detectives kwamen, had ik precies dat gedaan: mijn best gedaan er zo anders mogelijk uit te zien. Met succes, want ik won de prijs voor best-dressed! Dat mag een wondertje heten voor mijn eerste keer verkleden sinds mijn indianenpakje van toen ik zes was.
Zelfs een collega waarmee ik regelmatig op vrijdag een pint drink vroeg aan anderen: "Who the f#ck is that?" Missie geslaagd. De prijs was overigens een speciale versie van Cluedo, waarschijnlijk omdat ik net zo van spelletjes houd als van verkleden...

Julian zit de laatste tijd een beetje in een bange fase, hij denkt steeds (vooral in bed) dat er brand gaat komen, en dat hij of wij doodgaan. Hij vindt regen eng als hij in bed ligt en hij is ook even geen fan van het donker. Serieus nemen maar en hopen dat hij eruit groeit, zal haast wel. Het gaat zelfs nu al veel beter.

Wat hopelijk ook goedkomt is zijn leesvermogen. Hij loopt een beetje achter op zijn klas en is nu op bijspijkercursus gezet. Als we huiswerk met hem doen merken we dat hij vaak niet wil en meteen moe is bij het lezen. Voor spelen heeft hij energie genoeg en hij probeert het lezen steeds te onderbreken met grapjes.
Maar als hij zijn best doet kan hij het gewoon heel goed. De truc is dus niet alleen oefenen maar ook proberen te zorgen dat hij snapt wat er leuk is aan lezen. Een hele uitdaging.

En net als Julian zijn wij binnenkort ook geen fan meer van het donker, want we verdiepen ons volop in zonnepanelen. De energieprijzen rijzen hier de pan uit en wat je zelf maakt hoef je niet te kopen. Daar zijn we dus lekker mee bezig en waarschijnlijk gaat het in de komende maanden wel gebeuren.

Nog ter gelegenheid van ons tienjarig huwelijksjubileum zijn we er eindelijk weer eens met zijn tweeën op uitgeweest! We zijn Indiaas gaan eten in de stad en zijn daarna naar een voorstelling geweest van Sammy J op het Fringe-festival. Eén maand per jaar is Adelaide de festivalhoofdstad van de hele wereld en ver daarbuiten, met letterlijk honderden voorstellingen in tenten en theaters.
De voorstelling die wij bezochten was heel erg goed en de krant bestempelde hem later ook tot 'best of the show' en 'simply genius'.
We sloten de avond af met een echte Franse crêpe in een bijna echt Frans tentje. Heerlijk avondje! Doen we over tien jaar weer.

Na de ronduit teleurstellende lente en ook best natte zomer is de herfst hier begonnen met een week op rij temperaturen van in de dertig. Uitgerekend die week had de Adelaidse connectie gekozen om naar Nederland te reizen. Maar we hebben inmiddels prachtige wintersportfoto's en -filmpjes van ze gezien, dus wie het laatst lacht...
Ik ben inmiddels weer begonnen met nog wat serieuzer fietsen (ik wil tenslotte een beetje hard Mont Ventoux op straks) en ook de omweg op donderdagochtenden is terug. Laatst moest ik op weg naar huis om een hele dikke brown snake heen, die daar net zo van schrok als ik. Als die bijten ben je het haasje, maar vluchten doen ze gelukkig liever.

Kleine kinderen worden groot, en daarom hebben we nu voor allebei een bureautje gekocht, met papierlaatjes en een lampje, ze vinden het prachtig.
Voor Tristan hebben we ook een groot bed gekocht. Ikea en Lego hebben hetzelfde effect op Karla, dus iedereen ging te laat naar bed omdat het af moest en zou. Maar het is mooi en Tristan is nu echt een grote jongen. Soms.

Vorige week zijn we met Karla's werk naar de dierentuin in de stad geweest, die speciaal die avond open was voor haar en één ander bedrijf. Het was een beetje gek zoveel bekenden tegen te komen maar het was erg leuk en weer zo'n mooie zwoele avond.

En afgelopen weekend hebben we dus gekampeerd. Het weer vond het tijd voor een adempauze, dus middenin twee weken met 34 graden en zon, besloot het dit weekend net te regenen. Nou ja, geeft niet, we hadden nog steeds veel plezier (en onze gazebo was een levensredder). We waren met de Schotse vrienden die we kennen van kamperen. Tristan en Julian zijn helemaal gek van hun zoon van 11, Spencer. Die drie kunnen het goed vinden en ook de ouders kunnen wel lol maken.
We hebben weer mooie dingen gezien en gedaan, zie de foto's!

Bekijk foto's

Ik ben een weekje te laat, er moest namelijk weer gekampeerd worden. Maar laat ik dit onlogische verslag op zijn minst chronologisch houden.

Vlak na de laatste blog hadden we de jaarlijkse conference van het werk. Het thema was 'top secret' en alle business partners maken altijd veel werk van het diner op zaterdagavond waar men geacht wordt verkleed te komen.
Mensen die mij kennen weten dat ik dol ben op verkleedfeestjes, het is mij niet gauw gek genoeg. In het verleden heb ik al gemerkt dat je niet verkleden echter genanter is dan de raarste uitdossing. Op de uitnodiging stond dat je je uiterste best moest doen je ware identiteit te verhullen.
Waar de meesten als beroemde detectives kwamen, had ik precies dat gedaan: mijn best gedaan er zo anders mogelijk uit te zien. Met succes, want ik won de prijs voor best-dressed! Dat mag een wondertje heten voor mijn eerste keer verkleden sinds mijn indianenpakje van toen ik zes was.
Zelfs een collega waarmee ik regelmatig op vrijdag een pint drink vroeg aan anderen: "Who the f#ck is that?" Missie geslaagd. De prijs was overigens een speciale versie van Cluedo, waarschijnlijk omdat ik net zo van spelletjes houd als van verkleden...

Julian zit de laatste tijd een beetje in een bange fase, hij denkt steeds (vooral in bed) dat er brand gaat komen, en dat hij of wij doodgaan. Hij vindt regen eng als hij in bed ligt en hij is ook even geen fan van het donker. Serieus nemen maar en hopen dat hij eruit groeit, zal haast wel. Het gaat zelfs nu al veel beter.

Wat hopelijk ook goedkomt is zijn leesvermogen. Hij loopt een beetje achter op zijn klas en is nu op bijspijkercursus gezet. Als we huiswerk met hem doen merken we dat hij vaak niet wil en meteen moe is bij het lezen. Voor spelen heeft hij energie genoeg en hij probeert het lezen steeds te onderbreken met grapjes.
Maar als hij zijn best doet kan hij het gewoon heel goed. De truc is dus niet alleen oefenen maar ook proberen te zorgen dat hij snapt wat er leuk is aan lezen. Een hele uitdaging.

En net als Julian zijn wij binnenkort ook geen fan meer van het donker, want we verdiepen ons volop in zonnepanelen. De energieprijzen rijzen hier de pan uit en wat je zelf maakt hoef je niet te kopen. Daar zijn we dus lekker mee bezig en waarschijnlijk gaat het in de komende maanden wel gebeuren.

Nog ter gelegenheid van ons tienjarig huwelijksjubileum zijn we er eindelijk weer eens met zijn tweeën op uitgeweest! We zijn Indiaas gaan eten in de stad en zijn daarna naar een voorstelling geweest van Sammy J op het Fringe-festival. Eén maand per jaar is Adelaide de festivalhoofdstad van de hele wereld en ver daarbuiten, met letterlijk honderden voorstellingen in tenten en theaters.
De voorstelling die wij bezochten was heel erg goed en de krant bestempelde hem later ook tot 'best of the show' en 'simply genius'.
We sloten de avond af met een echte Franse crêpe in een bijna echt Frans tentje. Heerlijk avondje! Doen we over tien jaar weer.

Na de ronduit teleurstellende lente en ook best natte zomer is de herfst hier begonnen met een week op rij temperaturen van in de dertig. Uitgerekend die week had de Adelaidse connectie gekozen om naar Nederland te reizen. Maar we hebben inmiddels prachtige wintersportfoto's en -filmpjes van ze gezien, dus wie het laatst lacht...
Ik ben inmiddels weer begonnen met nog wat serieuzer fietsen (ik wil tenslotte een beetje hard Mont Ventoux op straks) en ook de omweg op donderdagochtenden is terug. Laatst moest ik op weg naar huis om een hele dikke brown snake heen, die daar net zo van schrok als ik. Als die bijten ben je het haasje, maar vluchten doen ze gelukkig liever.

Kleine kinderen worden groot, en daarom hebben we nu voor allebei een bureautje gekocht, met papierlaatjes en een lampje, ze vinden het prachtig.
Voor Tristan hebben we ook een groot bed gekocht. Ikea en Lego hebben hetzelfde effect op Karla, dus iedereen ging te laat naar bed omdat het af moest en zou. Maar het is mooi en Tristan is nu echt een grote jongen. Soms.

Vorige week zijn we met Karla's werk naar de dierentuin in de stad geweest, die speciaal die avond open was voor haar en één ander bedrijf. Het was een beetje gek zoveel bekenden tegen te komen maar het was erg leuk en weer zo'n mooie zwoele avond.

En afgelopen weekend hebben we dus gekampeerd. Het weer vond het tijd voor een adempauze, dus middenin twee weken met 34 graden en zon, besloot het dit weekend net te regenen. Nou ja, geeft niet, we hadden nog steeds veel plezier (en onze gazebo was een levensredder). We waren met de Schotse vrienden die we kennen van kamperen. Tristan en Julian zijn helemaal gek van hun zoon van 11, Spencer. Die drie kunnen het goed vinden en ook de ouders kunnen wel lol maken.
We hebben weer mooie dingen gezien en gedaan, zie de foto's!

Bekijk foto's