Highway To The Sun

Hier Down Under is veel omgekeerd ten opzichte van wat we gewend waren. In de Europese zomer is het hier winter en als het in Nederland dag is, is het hier nacht.
Zelfs de maan staat op zijn kop bij ons.

Wij voegen daar nog een omdraaiing aan toe: ruim zes jaar geleden kwamen we in Australië aan op een Nederlands paspoort. Maar over een tijdje gaan we naar Nederland met een Australisch paspoort!

We hebben namelijk besloten dat we zo 1, 2, 3 niet terug gaan om weer in Nederland te leven, en als we daarmee A zeggen, dan is het ook leuk om B te zeggen door Australisch staatsburger te worden. Dat proces loopt al ongeveer een jaar maar nu is het voltooid!

Maandagavond 10 april hadden de jongens en ik onze ceremonie waarmee het officieel werd: ik ben Australiër!


Nederland is zo ruimdenkend en tolerant om je er dan uit te zetten, dat is natuurlijk een beetje jammer. En zo zijn de Bloemetjes dus buiten gezet! Ik ben 17.096 dagen Nederlander geweest, dus een beetje gek is dat wel.

Overigens ben ik op dit moment nog de enige die niet meer welkom is. Ons gezin bestaat nu uit een Nederlander, een Australiër en twee mengseltjes:
Tristan en Julian zijn nu zowel Australisch als Nederlands. Dubbele nationaliteit is namelijk wel mogelijk als je minderjarig was toen je een andere nationaliteit kreeg. Ze hoefden de eed ook niet af te leggen maar ik vond het wel leuk dat ze met me mee het podium opgingen. Dat was een beetje eng maar ook wel spannend.

En Karla was op de valreep wel uitgenodigd voor deze ceremonie maar heeft afgezegd. We hadden het erg graag als gezin samen gedaan maar ook hier, net als bij de aanvraagprocedure zelf, gooide de naamsverwarring weer roet in het eten.
Karla heeft namelijk de vlucht voor Europa later dit jaar, geboekt op haar meisjesnaam omdat die in haar Nederlandse paspoort staat. Maar ze zou onder haar getrouwde naam Australisch burger worden.
Daarvoor moest dus de naam op haar ticket gewijzigd worden. En hoewel je een ticket kunt boeken als Pommetje Horlepiep zonder bewijs te overleggen, is er voor een wijziging opeens van alles nodig.

De luchtvaartmaatschappij vroeg om een paspoort (dat is het hele punt: die heeft ze nog niet) en ook om een huwelijkscertificaat (niet de reden voor de naamswijziging en dus ook zinloos).
Dat alles zagen we niet meer geregeld worden in de paar dagen die we ervoor hadden, en dus besloten we Karla nog maar even Nederlands te laten.

Dat betekent dan weer dat ik naast het aanvragen van drie Australische paspoorten ook nog een keer het visumtraject in moet: als permanent resident (wat wij, heel luxe, al waren bij aankomst) mag je vijf jaar vrij in en uitreizen. Maar die zijn nu voorbij en dat betekent dat je om weer het land in te mogen een 'Resident Return Visa' moet hebben.
Dat kost $ 400,=, maar daarvoor mag je dan ook weer naar huis. Als we terugkomen doet ook Karla de ceremonie. En dan is de emigratie echt helemaal compleet.

We blijven trouw aan rood-wit-blauw...




... maar zien voortaan ook sterretjes!

Hier Down Under is veel omgekeerd ten opzichte van wat we gewend waren. In de Europese zomer is het hier winter en als het in Nederland dag is, is het hier nacht.
Zelfs de maan staat op zijn kop bij ons.

Wij voegen daar nog een omdraaiing aan toe: ruim zes jaar geleden kwamen we in Australië aan op een Nederlands paspoort. Maar over een tijdje gaan we naar Nederland met een Australisch paspoort!

We hebben namelijk besloten dat we zo 1, 2, 3 niet terug gaan om weer in Nederland te leven, en als we daarmee A zeggen, dan is het ook leuk om B te zeggen door Australisch staatsburger te worden. Dat proces loopt al ongeveer een jaar maar nu is het voltooid!

Maandagavond 10 april hadden de jongens en ik onze ceremonie waarmee het officieel werd: ik ben Australiër!


Nederland is zo ruimdenkend en tolerant om je er dan uit te zetten, dat is natuurlijk een beetje jammer. En zo zijn de Bloemetjes dus buiten gezet! Ik ben 17.096 dagen Nederlander geweest, dus een beetje gek is dat wel.

Overigens ben ik op dit moment nog de enige die niet meer welkom is. Ons gezin bestaat nu uit een Nederlander, een Australiër en twee mengseltjes:
Tristan en Julian zijn nu zowel Australisch als Nederlands. Dubbele nationaliteit is namelijk wel mogelijk als je minderjarig was toen je een andere nationaliteit kreeg. Ze hoefden de eed ook niet af te leggen maar ik vond het wel leuk dat ze met me mee het podium opgingen. Dat was een beetje eng maar ook wel spannend.

En Karla was op de valreep wel uitgenodigd voor deze ceremonie maar heeft afgezegd. We hadden het erg graag als gezin samen gedaan maar ook hier, net als bij de aanvraagprocedure zelf, gooide de naamsverwarring weer roet in het eten.
Karla heeft namelijk de vlucht voor Europa later dit jaar, geboekt op haar meisjesnaam omdat die in haar Nederlandse paspoort staat. Maar ze zou onder haar getrouwde naam Australisch burger worden.
Daarvoor moest dus de naam op haar ticket gewijzigd worden. En hoewel je een ticket kunt boeken als Pommetje Horlepiep zonder bewijs te overleggen, is er voor een wijziging opeens van alles nodig.

De luchtvaartmaatschappij vroeg om een paspoort (dat is het hele punt: die heeft ze nog niet) en ook om een huwelijkscertificaat (niet de reden voor de naamswijziging en dus ook zinloos).
Dat alles zagen we niet meer geregeld worden in de paar dagen die we ervoor hadden, en dus besloten we Karla nog maar even Nederlands te laten.

Dat betekent dan weer dat ik naast het aanvragen van drie Australische paspoorten ook nog een keer het visumtraject in moet: als permanent resident (wat wij, heel luxe, al waren bij aankomst) mag je vijf jaar vrij in en uitreizen. Maar die zijn nu voorbij en dat betekent dat je om weer het land in te mogen een 'Resident Return Visa' moet hebben.
Dat kost $ 400,=, maar daarvoor mag je dan ook weer naar huis. Als we terugkomen doet ook Karla de ceremonie. En dan is de emigratie echt helemaal compleet.

We blijven trouw aan rood-wit-blauw...




... maar zien voortaan ook sterretjes!