Highway To The Sun

De nieuwe bijdrage is laat, maar dat kwam omdat we op vakantie waren.
Voor het eerst gingen de jongens een hele vakantie niet naar vakantieopvang omdat we lekker weg waren.

Als echte Australiërs vonden we het tijd dat we Uluru / Ayers Rock eens in het echt gingen bekijken. Alleen Karla was daar al eens geweest en dat is alweer langer geleden dan ze leuk vindt.
Uluru is 2.179 km rijden via de route die wij kozen. Van tevoren waren we een beetje bang dat het teveel in de auto zitten zou worden, maar dankzij moderne voorzieningen als DVD in de auto, tablets en smart phones viel dat enorm mee.

We hebben de reis ook opgebroken door af en toe twee nachten op een camping te blijven zodat we een dagje helemaal niet hoefden te rijden.
Ik verwijs graag naar de foto's van deze prachtige reis, er waren teveel hoogtepunten om ze allemaal te noemen!

De lus van Alice Springs naar Uluru (de Mereenie Loop) was als verwacht het hoogtepunt, door de West McDonnell ranges.
Alice Springs is zo beroemd dat het leuk was daar eens echt te zijn, al had langer gemogen.
Daarna ging de route langs Simpon's Gap en Stanley Chasm, beide kloven in de rotsen met water (dat is niet zo vanzelfsprekend in dit land!). Ook Ochre Pits stond op het lijstje, een rots waar Aboriginals oker halen voor verf.

Overnachten deden we die nacht op een natuurcamping met uitzicht op de heuvels. De sterrenhemel was spectaculair. Vandaaruit konden we ook nog voor donker door een droge rivierbedding wandelen naar een heel mooi permanent 'waterhole' tussen de rotsen. De kleuren van die rotsen waren prachtig roze en paars. Helaas geen foto's omdat je erheen moest zwemmen.

Midden in de nacht moesten we gauw de buitententen zoeken en opzetten omdat het ging regenen. Die regen was al bij ons in Coober Pedy en zou later bij Uluru in de vorm van onweer ook nog onze luifel stukmaken. Laat je niks wijsmaken over hoe droog het is in de Australische Outback!

De volgende dag was er een onverhard stuk weg van 150 kilometer waar de banden behoorlijk zacht voor moesten zijn om geen lekken te krijgen door puntige stenen.
Op die weg kwam een door mij vooraf gekoesterde wens uit: we zagen een Thorny Devil!


Na die weg kwamen we bij Kings Canyon, waar we drie nachten hadden. De kinderen vermaakten zich met zwembad, zand en as. Ook hebben we daar een pittige wandeling gemaakt rond (en in) de canyon en zijn we er nog overheen gevlogen met een helicopter!
Een rib uit je lijf maar onbetaalbare smoeltjes van de kinderen.

Daarna was het dan zo ver: Uluru (Ayers Rock) en Kata Tjuta (Olga's). Zonder al teveel te verklappen voor mensen die er zelf nog heen willen: Uluru is een grote rots.
We zijn er omheen gelopen omdat we beklimmen niet zo nodig vonden. Aboriginals willen niet dat je dat doet en volgend jaar mag het zelfs niet meer.
Wij respecteren dat, vooral omdat de klim de volgende dag gesloten was wegens te harde wind. Door alle bekende attracties op de route waren we niet de enigen die deze lus reden vanuit Alice Springs. We kwamen regelmatig dezelde mensen tegen.
Dat was ook leuk voor de kinderen, die op die manier regelmatig vriendjes zagen van vorige campings. Vooral twee families uit Victoria die samen reisden met hun respectievelijk twee dochters en twee zoons waren favoriet. Er zijn heel wat zwembaduurtjes met die kinderen doorgebracht.
Toen onze wegen uiteindelijk definitief scheidden was dat wel even huilen geblazen. De arme jongens leren afscheid nemen op de enige manier die mogelijk is: door het mee te maken. Maar dat doet je wel wat als ouders.

Uiteindelijk moesten we natuurlijk terug naar het echte leven. Voor ons allebei flinke drukte op het werk.

Maar ook een ochtendje met zijn tweeën zuurdesembrood leren bakken, dat was mijn verjaardagscadeautje voor Karla die op vakantie jarig was.

Bekijk foto's

De nieuwe bijdrage is laat, maar dat kwam omdat we op vakantie waren.
Voor het eerst gingen de jongens een hele vakantie niet naar vakantieopvang omdat we lekker weg waren.

Als echte Australiërs vonden we het tijd dat we Uluru / Ayers Rock eens in het echt gingen bekijken. Alleen Karla was daar al eens geweest en dat is alweer langer geleden dan ze leuk vindt.
Uluru is 2.179 km rijden via de route die wij kozen. Van tevoren waren we een beetje bang dat het teveel in de auto zitten zou worden, maar dankzij moderne voorzieningen als DVD in de auto, tablets en smart phones viel dat enorm mee.

We hebben de reis ook opgebroken door af en toe twee nachten op een camping te blijven zodat we een dagje helemaal niet hoefden te rijden.
Ik verwijs graag naar de foto's van deze prachtige reis, er waren teveel hoogtepunten om ze allemaal te noemen!

De lus van Alice Springs naar Uluru (de Mereenie Loop) was als verwacht het hoogtepunt, door de West McDonnell ranges.
Alice Springs is zo beroemd dat het leuk was daar eens echt te zijn, al had langer gemogen.
Daarna ging de route langs Simpon's Gap en Stanley Chasm, beide kloven in de rotsen met water (dat is niet zo vanzelfsprekend in dit land!). Ook Ochre Pits stond op het lijstje, een rots waar Aboriginals oker halen voor verf.

Overnachten deden we die nacht op een natuurcamping met uitzicht op de heuvels. De sterrenhemel was spectaculair. Vandaaruit konden we ook nog voor donker door een droge rivierbedding wandelen naar een heel mooi permanent 'waterhole' tussen de rotsen. De kleuren van die rotsen waren prachtig roze en paars. Helaas geen foto's omdat je erheen moest zwemmen.

Midden in de nacht moesten we gauw de buitententen zoeken en opzetten omdat het ging regenen. Die regen was al bij ons in Coober Pedy en zou later bij Uluru in de vorm van onweer ook nog onze luifel stukmaken. Laat je niks wijsmaken over hoe droog het is in de Australische Outback!

De volgende dag was er een onverhard stuk weg van 150 kilometer waar de banden behoorlijk zacht voor moesten zijn om geen lekken te krijgen door puntige stenen.
Op die weg kwam een door mij vooraf gekoesterde wens uit: we zagen een Thorny Devil!


Na die weg kwamen we bij Kings Canyon, waar we drie nachten hadden. De kinderen vermaakten zich met zwembad, zand en as. Ook hebben we daar een pittige wandeling gemaakt rond (en in) de canyon en zijn we er nog overheen gevlogen met een helicopter!
Een rib uit je lijf maar onbetaalbare smoeltjes van de kinderen.

Daarna was het dan zo ver: Uluru (Ayers Rock) en Kata Tjuta (Olga's). Zonder al teveel te verklappen voor mensen die er zelf nog heen willen: Uluru is een grote rots.
We zijn er omheen gelopen omdat we beklimmen niet zo nodig vonden. Aboriginals willen niet dat je dat doet en volgend jaar mag het zelfs niet meer.
Wij respecteren dat, vooral omdat de klim de volgende dag gesloten was wegens te harde wind. Door alle bekende attracties op de route waren we niet de enigen die deze lus reden vanuit Alice Springs. We kwamen regelmatig dezelde mensen tegen.
Dat was ook leuk voor de kinderen, die op die manier regelmatig vriendjes zagen van vorige campings. Vooral twee families uit Victoria die samen reisden met hun respectievelijk twee dochters en twee zoons waren favoriet. Er zijn heel wat zwembaduurtjes met die kinderen doorgebracht.
Toen onze wegen uiteindelijk definitief scheidden was dat wel even huilen geblazen. De arme jongens leren afscheid nemen op de enige manier die mogelijk is: door het mee te maken. Maar dat doet je wel wat als ouders.

Uiteindelijk moesten we natuurlijk terug naar het echte leven. Voor ons allebei flinke drukte op het werk.

Maar ook een ochtendje met zijn tweeën zuurdesembrood leren bakken, dat was mijn verjaardagscadeautje voor Karla die op vakantie jarig was.

Bekijk foto's