Highway To The Sun

Sinds de vorige blog post hebben we voor het eerst een bruiloft meegemaakt in Australië. Weliswaar waren de echtelieden allebei Schotse migranten, maar toch. De oplettende lezer weet dan al over wie het gaat: James en Arlene, onze Schotse vrienden die we kamperend hebben ontmoet.
Die zijn al jaren samen en hebben een zoon van 12, maar door een roerig jaar realiseerden ze zich hoe waardevol ze hun gezinnetje vinden en wilden dat onderstrepen met een ja-woord.

Gelukkig was het allemaal niet super-traditioneel en er kwam bijvoorbeeld geen kerk aan te pas. Ze hadden een prachtige locatie, mooi weer, een leuke 'celebrant' en erg leuke gasten.
Wat ook hielp, is dat we er daar al een paar van hadden ontmoet voor de grote dag. Arlene had een feestje voor de dames, en ook dat was gelukkig niet erg traditioneel en zonder zoveel mogelijk genantheden die om de een of andere reden horen bij zoiets.
En ik was met James en een paar vrienden op pad. Ook waren er wat broers uit Schotland over, ik verstond er eerst geen klap van. Maar naarmate de avond vorderde, werd het erg gezellig.

De bruiloft zelf was dus helemaal top, we vonden het een eer erbij te zijn. En er was zelfs goed nieuws voor ons in de gelofte van Arlene aan James: ze wil nog wel met hem kamperen, ondanks de twee graden in de ochtend, en ondanks dat ze zelf het hoofdgerecht is voor de muggen.

Verder zijn wij op het moment gastvrij. We hadden een paar weken Annemiek over de vloer die voor au-pair speelde. Tegen kost en inwoning zorgde zij voor (lekker) eten en bracht en haalde de kinderen naar en van school. Halverwege haar bezoek kwam Willem Jan er bij, die had wat minder vrije dagen te besteden.
Ik ben lekker uit eten geweest met hem en ook samen met zijn vieren hebben we natuurlijk van alles ondernomen. Uiteraard was de Prancing Pony daar ook bij.

Over een paar weken staan Tijs en David op de stoep, maar nu zijn we dus even gastvrij. En na alle lekkernijen uit Nederland en de late avonden is dat maar goed ook, want er werd niet veel gefietst en ik ben dus voor de zoveelste keer vadsig en traag (vergeleken met mezelf in topvorm dan toch).

Eerlijk is eerlijk, ik had ook wat minder energie voor fietsen omdat ik weer een nieuw project ben gestart. Ik heb het in mijn hoofd gehaald een 'dual-battery'-systeem aan te leggen in de auto. Ik weet niet veel van electriciteit dus dat was weer een stevige leercurve en natuurlijk wil ik het ook mooi doen (alles moet er weer uit kunnen zonder schade, dus geen gaten boren enzo). Dat vergt veel plannen en zorgvuldig werken.
Het is nog niet klaar maar ik kom erop terug.

Verder hebben we natuurlijk nog twee bloedjes van kinderen. Die gaan erg goed eigenlijk. Ze hebben nog twee weken school en dan is het al zomervakantie. Ook zijn het sportievelingetjes (hebben ze van hun moeder) en op de echte atletiekbaan hadden ze allebei hun 800-meter race gewonnen.

Ik heb niet altijd genoeg geduld moet ik bekennen, ik had gehoopt dat je na tien jaar wel een keer klaar zou zijn met praten over dat de korstjes ook bij brood horen. Maar helaas...

Karla is de grootste lieveling die je maar kan wensen, en die sport al die tijd natuurlijk gewoon door. Ondanks drukte op het werk, Nederlands bezoek en slaaptekort.
Ik ben deze week ook maar weer eens vroeg opgestaan voor een fietstocht. Dat werd meteen beloond met een een vosjesgezin (twee grote en een kleine) en een enorme koala met kind, op een meter afstand!

Bekijk foto's

Sinds de vorige blog post hebben we voor het eerst een bruiloft meegemaakt in Australië. Weliswaar waren de echtelieden allebei Schotse migranten, maar toch. De oplettende lezer weet dan al over wie het gaat: James en Arlene, onze Schotse vrienden die we kamperend hebben ontmoet.
Die zijn al jaren samen en hebben een zoon van 12, maar door een roerig jaar realiseerden ze zich hoe waardevol ze hun gezinnetje vinden en wilden dat onderstrepen met een ja-woord.

Gelukkig was het allemaal niet super-traditioneel en er kwam bijvoorbeeld geen kerk aan te pas. Ze hadden een prachtige locatie, mooi weer, een leuke 'celebrant' en erg leuke gasten.
Wat ook hielp, is dat we er daar al een paar van hadden ontmoet voor de grote dag. Arlene had een feestje voor de dames, en ook dat was gelukkig niet erg traditioneel en zonder zoveel mogelijk genantheden die om de een of andere reden horen bij zoiets.
En ik was met James en een paar vrienden op pad. Ook waren er wat broers uit Schotland over, ik verstond er eerst geen klap van. Maar naarmate de avond vorderde, werd het erg gezellig.

De bruiloft zelf was dus helemaal top, we vonden het een eer erbij te zijn. En er was zelfs goed nieuws voor ons in de gelofte van Arlene aan James: ze wil nog wel met hem kamperen, ondanks de twee graden in de ochtend, en ondanks dat ze zelf het hoofdgerecht is voor de muggen.

Verder zijn wij op het moment gastvrij. We hadden een paar weken Annemiek over de vloer die voor au-pair speelde. Tegen kost en inwoning zorgde zij voor (lekker) eten en bracht en haalde de kinderen naar en van school. Halverwege haar bezoek kwam Willem Jan er bij, die had wat minder vrije dagen te besteden.
Ik ben lekker uit eten geweest met hem en ook samen met zijn vieren hebben we natuurlijk van alles ondernomen. Uiteraard was de Prancing Pony daar ook bij.

Over een paar weken staan Tijs en David op de stoep, maar nu zijn we dus even gastvrij. En na alle lekkernijen uit Nederland en de late avonden is dat maar goed ook, want er werd niet veel gefietst en ik ben dus voor de zoveelste keer vadsig en traag (vergeleken met mezelf in topvorm dan toch).

Eerlijk is eerlijk, ik had ook wat minder energie voor fietsen omdat ik weer een nieuw project ben gestart. Ik heb het in mijn hoofd gehaald een 'dual-battery'-systeem aan te leggen in de auto. Ik weet niet veel van electriciteit dus dat was weer een stevige leercurve en natuurlijk wil ik het ook mooi doen (alles moet er weer uit kunnen zonder schade, dus geen gaten boren enzo). Dat vergt veel plannen en zorgvuldig werken.
Het is nog niet klaar maar ik kom erop terug.

Verder hebben we natuurlijk nog twee bloedjes van kinderen. Die gaan erg goed eigenlijk. Ze hebben nog twee weken school en dan is het al zomervakantie. Ook zijn het sportievelingetjes (hebben ze van hun moeder) en op de echte atletiekbaan hadden ze allebei hun 800-meter race gewonnen.

Ik heb niet altijd genoeg geduld moet ik bekennen, ik had gehoopt dat je na tien jaar wel een keer klaar zou zijn met praten over dat de korstjes ook bij brood horen. Maar helaas...

Karla is de grootste lieveling die je maar kan wensen, en die sport al die tijd natuurlijk gewoon door. Ondanks drukte op het werk, Nederlands bezoek en slaaptekort.
Ik ben deze week ook maar weer eens vroeg opgestaan voor een fietstocht. Dat werd meteen beloond met een een vosjesgezin (twee grote en een kleine) en een enorme koala met kind, op een meter afstand!

Bekijk foto's