Highway To The Sun

Julian was helaas nog niet helemaal klaar met zijn 'behavioral issues'. Het was alle zeilen bijzetten om een en ander in goede banen te leiden!
Wat niet echt hielp is dat de school had besloten een paar stappen terug te zetten in de evolutie van het onderwijs. Ze hadden een heus George W. Bush-achtig three-strikes beleid geïntroduceerd.
Er zijn wat echte ettertjes op school die dingen slopen enzo en dus was het vanaf nu zero-tolerance. Helaas vang je daar ook jongetjes mee die sociaal niet zo handig zijn soms, een beetje heethoofdjes zijn en die zich laten ophitsen door andere jochies. Julian dus.
Als je teveel briefjes meekrijgt moet je een dag in het kantoor van het schoolhoofd zitten en bij nog een paar zelfs een dag thuis. Julian heeft nu twee dagen bij het hoofd gezeten en de stress liep dus fijn op thuis.

Praten, praten, praten maar gelukkig gaat het in de klas eigenlijk erg goed, hij is alleen een beetje te uitbundig in de pauzes. Het heeft (zei ik vorige week ook maar hoop doet leven) wel effect gesorteerd, ons 'parenting' en hij is de laatste week een modelkereltje eigenlijk. Toch weer een sprongetje?

De mannen hadden allebei rapporten mee en die waren dus goed, ook wat Julians houding betreft.
Tristan heeft bij alles een verhaaltje over hoe goed hij is, en hoe sociaal en hoe goed alleen en in groepsverband. De leraren bedanken hem dat hij bij ze in de klas zat en het was een genot enz. Daar zijn we natuurlijk trots op!
Dat Tristan zoveel dingen snel leert heeft echter ook een keerzijde: hij raakt enorm gefrustreerd als iets een keer niet in één keer lukt!
Gek genoeg kan hij dus veel maar moet leren dat je dingen soms ook moet leren...

Aan het begin van de afgelopen periode zijn we met de Whites (Margot, Andrew, Tristan en Bronte) naar St Kilda geweest. Dat was nieuw voor ons, maar er is een grote speeltuin en een mangrove waar je doorheen kunt wandelen over vlonders.
Dat was erg de moeite waard en het was een prachtige, zonnige dag. De speeltuin was spectaculair genoeg om onze eigenlijk iets te grote kinderen nog te boeien.

Door alle stress van het gezinsleven ('maar je krijgt er ook veel voor terug') moest ik er even uit, dus vroeg ik Michael of hij te porren was voor een pint. Ik moest natuurlijk praten als Brugman om hem zover te krijgen maar het is uiteindelijk gelukt en de pint smaakte uitstekend maar vooral de afleiding en gezelligheid deden me goed.

Op het werk is het wel leuk op het moment: de ATO (Australische belastingdienst) heeft per 1 juli grote wijzigingen doorgevoerd omtrent rapportage van betaling van salarissen en belasting (zeg nou zelf, klinkt enig toch?).
Ons bescheiden bedrijfje blijkt een stuk beter voorbereid dan de grote jongens, wat een voldaan gevoel geeft want we hebben ook hard gewerkt.
Het traditionele End of Financial Year Dinner was erg gezellig maar deze keer dus ook een beetje stilte voor de storm.
O ja, ik was nog ergens jarig, bedankt aan allen die daaraan dachten! Ik werd wakker met Karla en twee lief meezingende jongetjes en dan heb je het grootste cadeau eigenlijk al te pakken (ik word milder op mijn oude dag denk ik).

Verder is er gebowld (wat Tristan onder begeleiding van veel tranen niet zomaar bleek te kunnen); hout gehaald voor de kachel; een nieuwe telefoon (zelfde model maar de camera was stuk) besteld, ontvangen, retour gestuurd, herontvangen en ingericht; zwemles gedaan; footy gespeeld; massage genoten (Karla); en maar liefst twee schakelkabels van mijn fiets tegelijk gebroken.

En zo komt Jan Splinter wel weer door de winter!

Bekijk foto's

Julian was helaas nog niet helemaal klaar met zijn 'behavioral issues'. Het was alle zeilen bijzetten om een en ander in goede banen te leiden!
Wat niet echt hielp is dat de school had besloten een paar stappen terug te zetten in de evolutie van het onderwijs. Ze hadden een heus George W. Bush-achtig three-strikes beleid geïntroduceerd.
Er zijn wat echte ettertjes op school die dingen slopen enzo en dus was het vanaf nu zero-tolerance. Helaas vang je daar ook jongetjes mee die sociaal niet zo handig zijn soms, een beetje heethoofdjes zijn en die zich laten ophitsen door andere jochies. Julian dus.
Als je teveel briefjes meekrijgt moet je een dag in het kantoor van het schoolhoofd zitten en bij nog een paar zelfs een dag thuis. Julian heeft nu twee dagen bij het hoofd gezeten en de stress liep dus fijn op thuis.

Praten, praten, praten maar gelukkig gaat het in de klas eigenlijk erg goed, hij is alleen een beetje te uitbundig in de pauzes. Het heeft (zei ik vorige week ook maar hoop doet leven) wel effect gesorteerd, ons 'parenting' en hij is de laatste week een modelkereltje eigenlijk. Toch weer een sprongetje?

De mannen hadden allebei rapporten mee en die waren dus goed, ook wat Julians houding betreft.
Tristan heeft bij alles een verhaaltje over hoe goed hij is, en hoe sociaal en hoe goed alleen en in groepsverband. De leraren bedanken hem dat hij bij ze in de klas zat en het was een genot enz. Daar zijn we natuurlijk trots op!
Dat Tristan zoveel dingen snel leert heeft echter ook een keerzijde: hij raakt enorm gefrustreerd als iets een keer niet in één keer lukt!
Gek genoeg kan hij dus veel maar moet leren dat je dingen soms ook moet leren...

Aan het begin van de afgelopen periode zijn we met de Whites (Margot, Andrew, Tristan en Bronte) naar St Kilda geweest. Dat was nieuw voor ons, maar er is een grote speeltuin en een mangrove waar je doorheen kunt wandelen over vlonders.
Dat was erg de moeite waard en het was een prachtige, zonnige dag. De speeltuin was spectaculair genoeg om onze eigenlijk iets te grote kinderen nog te boeien.

Door alle stress van het gezinsleven ('maar je krijgt er ook veel voor terug') moest ik er even uit, dus vroeg ik Michael of hij te porren was voor een pint. Ik moest natuurlijk praten als Brugman om hem zover te krijgen maar het is uiteindelijk gelukt en de pint smaakte uitstekend maar vooral de afleiding en gezelligheid deden me goed.

Op het werk is het wel leuk op het moment: de ATO (Australische belastingdienst) heeft per 1 juli grote wijzigingen doorgevoerd omtrent rapportage van betaling van salarissen en belasting (zeg nou zelf, klinkt enig toch?).
Ons bescheiden bedrijfje blijkt een stuk beter voorbereid dan de grote jongens, wat een voldaan gevoel geeft want we hebben ook hard gewerkt.
Het traditionele End of Financial Year Dinner was erg gezellig maar deze keer dus ook een beetje stilte voor de storm.
O ja, ik was nog ergens jarig, bedankt aan allen die daaraan dachten! Ik werd wakker met Karla en twee lief meezingende jongetjes en dan heb je het grootste cadeau eigenlijk al te pakken (ik word milder op mijn oude dag denk ik).

Verder is er gebowld (wat Tristan onder begeleiding van veel tranen niet zomaar bleek te kunnen); hout gehaald voor de kachel; een nieuwe telefoon (zelfde model maar de camera was stuk) besteld, ontvangen, retour gestuurd, herontvangen en ingericht; zwemles gedaan; footy gespeeld; massage genoten (Karla); en maar liefst twee schakelkabels van mijn fiets tegelijk gebroken.

En zo komt Jan Splinter wel weer door de winter!

Bekijk foto's