Highway To The Sun

De kinderen hebben estafette gedaan op de atletiekbaan sinds de vorige keer maar los daarvan was er ook volop estafette.

Zo was Julian ziek rond zijn verjaardag: flinke koorts en enorm hoesten. Gelukkig was zijn verjaardag ondanks dat wel geslaagd.
Maar toen hij beter werd, nam ik het van hem over: op de laatste dag voor de vakantie kwam ik rillend van de koorts thuis en heb me vier dagen alleen maar beroerd gevoeld. Daarna kreeg ook ik een hoest die me nog een paar dagen het slapen onmogelijk maakte. Fijne vakantie.

Zoals het estafette betaamt namen Karla en Tristan daarna het stokje over!

Ook op bezoekgebied was het estafette. Tijs en David losten Annemiek en Willem Jan af. Het was tof ze hier te hebben, Tijs nam de jongens (drie dus) vaak mee naar het strand en daar speelden ze in de golven en snorkelden. Volgens mij vonden ze het mooi hier en het was erg leuk om kerst met ze te vieren.

We zijn ook nog even met ze naar een huisje in Flinders Ranges geweest, waar het toepasselijk Dutchman's Stern heet.
Helaas was de timing niet erg goed: ik was nog ziek en precies de vier dagen die we het huisje (zonder airco) hadden geboekt was er een hittegolf met temperaturen van boven de 45 graden!
We zijn na twee dagen maar terug gegaan, maar leuk was het wel. Volop kangoeroe's, mooie natuur en genoeg te doen in de buurt (als het wat koeler is). We gaan er zeker nog eens heen.

Toen Tijs en David weer naar huis gingen, zijn wij nog een klein weekje naar Bright gegaan. Zoals altijd was het erg fijn daar, en ook Bendigo op de heen- en terugweg was weer erg leuk en mooi.
Ook het gedeelte van het autoproject dat af was, werkte voortreffelijk. Voor het volgende blog leg ik er als het goed is de laatste hand aan en dan zal ik er wat meer over vertellen. Dat is voor niemand interessant behalve voor ons, maar laat dit nou net ons blog zijn!

Hoewel we nu op een wat grotere camping waren hebben we toch even onze buren van de oude camping opgezocht, het oudere echtpaar waarvan de dame Texelse roots heeft. Dat was erg leuk en het zijn reuze aardige mensen.

We hebben maar weer eens gezien dat we een stadsjongetje hebben, en een wildernis-jongetje. Julian was het grootste deel van de dag spoorloos en als je hem zag was het om te vertellen dat hij alweer vriendjes had gemaakt.
Tristan hing de hele dag bij ons, verveelde zich en besprak elke gedachte met ons in een poging om dat te verhelpen. Op de één na laatste dag vond hij een vriendje en vermaakte hij zich geweldig. Dat doen we volgende keer anders, maar daar moet je hem een beetje op voorbereiden.

Op de terugweg (het was weer veel te snel voorbij) stopten we voor de nacht in Kaniva (Victoria). Niet ver daarvandaan (in Serviceton) is een oud, verlaten spoorwegstation. Dat was bijna honderd jaar in gebruik om alles over te laden van treinen met South Australia spoorbreedte naar Victoria spoorbreedte en andersom. We dachten er even een vlug kijkje te nemen maar er was een oude vrijwilliger die ons aanbood ook binnen te kijken.
Dat was super, hij had volop verhalen over de geschiedenis en hij was erg gecharmeerd van Julian die alles vroeg wat in hem opkwam en vooral de cellen wilde zien. Daar werden gevangenen vastgehouden om te wachten op de volgende trein.

Na veel langer dan gedacht gingen we weer op pad en keken nog even bij brandstoftanks die in de tweede wereldoorlog zijn gebouwd.
Vlak daarbij in Wolseley, een dorp van tien man, bleek een café open te zijn. We zouden eventjes één drankje doen om de lokale economie te steunen.

Ook dat was heel erg leuk: de kinderen speelden pool terwijl wij kletsten met de uitbater en 2,5 uur later gingen we dan eindelijk weer op pad!
We moesten 350 kilometer die dag en hadden er na zo'n vijf uur ongeveer 20 afgelegd...

In Bright werd wel duidelijk dat onze familietent zijn beste tijd heeft gehad. Die hadden we bij Carl Denig gekocht toen we Tristan verwachtten.
Niks is voor eeuwig, en vandaag hebben we met een beetje pijn in het hart een vervanger aangeschaft en de kapotte tent bij het vuil gezet.

Dus zelfs onze trouwe tent (hoeveel tenten hebben onderdak geboden in de Franse Dordogne en de Australische Alpen?) heeft meegedaan aan de estafette en het tentstokje doorgegeven...

Bekijk foto's

De kinderen hebben estafette gedaan op de atletiekbaan sinds de vorige keer maar los daarvan was er ook volop estafette.

Zo was Julian ziek rond zijn verjaardag: flinke koorts en enorm hoesten. Gelukkig was zijn verjaardag ondanks dat wel geslaagd.
Maar toen hij beter werd, nam ik het van hem over: op de laatste dag voor de vakantie kwam ik rillend van de koorts thuis en heb me vier dagen alleen maar beroerd gevoeld. Daarna kreeg ook ik een hoest die me nog een paar dagen het slapen onmogelijk maakte. Fijne vakantie.

Zoals het estafette betaamt namen Karla en Tristan daarna het stokje over!

Ook op bezoekgebied was het estafette. Tijs en David losten Annemiek en Willem Jan af. Het was tof ze hier te hebben, Tijs nam de jongens (drie dus) vaak mee naar het strand en daar speelden ze in de golven en snorkelden. Volgens mij vonden ze het mooi hier en het was erg leuk om kerst met ze te vieren.

We zijn ook nog even met ze naar een huisje in Flinders Ranges geweest, waar het toepasselijk Dutchman's Stern heet.
Helaas was de timing niet erg goed: ik was nog ziek en precies de vier dagen die we het huisje (zonder airco) hadden geboekt was er een hittegolf met temperaturen van boven de 45 graden!
We zijn na twee dagen maar terug gegaan, maar leuk was het wel. Volop kangoeroe's, mooie natuur en genoeg te doen in de buurt (als het wat koeler is). We gaan er zeker nog eens heen.

Toen Tijs en David weer naar huis gingen, zijn wij nog een klein weekje naar Bright gegaan. Zoals altijd was het erg fijn daar, en ook Bendigo op de heen- en terugweg was weer erg leuk en mooi.
Ook het gedeelte van het autoproject dat af was, werkte voortreffelijk. Voor het volgende blog leg ik er als het goed is de laatste hand aan en dan zal ik er wat meer over vertellen. Dat is voor niemand interessant behalve voor ons, maar laat dit nou net ons blog zijn!

Hoewel we nu op een wat grotere camping waren hebben we toch even onze buren van de oude camping opgezocht, het oudere echtpaar waarvan de dame Texelse roots heeft. Dat was erg leuk en het zijn reuze aardige mensen.

We hebben maar weer eens gezien dat we een stadsjongetje hebben, en een wildernis-jongetje. Julian was het grootste deel van de dag spoorloos en als je hem zag was het om te vertellen dat hij alweer vriendjes had gemaakt.
Tristan hing de hele dag bij ons, verveelde zich en besprak elke gedachte met ons in een poging om dat te verhelpen. Op de één na laatste dag vond hij een vriendje en vermaakte hij zich geweldig. Dat doen we volgende keer anders, maar daar moet je hem een beetje op voorbereiden.

Op de terugweg (het was weer veel te snel voorbij) stopten we voor de nacht in Kaniva (Victoria). Niet ver daarvandaan (in Serviceton) is een oud, verlaten spoorwegstation. Dat was bijna honderd jaar in gebruik om alles over te laden van treinen met South Australia spoorbreedte naar Victoria spoorbreedte en andersom. We dachten er even een vlug kijkje te nemen maar er was een oude vrijwilliger die ons aanbood ook binnen te kijken.
Dat was super, hij had volop verhalen over de geschiedenis en hij was erg gecharmeerd van Julian die alles vroeg wat in hem opkwam en vooral de cellen wilde zien. Daar werden gevangenen vastgehouden om te wachten op de volgende trein.

Na veel langer dan gedacht gingen we weer op pad en keken nog even bij brandstoftanks die in de tweede wereldoorlog zijn gebouwd.
Vlak daarbij in Wolseley, een dorp van tien man, bleek een café open te zijn. We zouden eventjes één drankje doen om de lokale economie te steunen.

Ook dat was heel erg leuk: de kinderen speelden pool terwijl wij kletsten met de uitbater en 2,5 uur later gingen we dan eindelijk weer op pad!
We moesten 350 kilometer die dag en hadden er na zo'n vijf uur ongeveer 20 afgelegd...

In Bright werd wel duidelijk dat onze familietent zijn beste tijd heeft gehad. Die hadden we bij Carl Denig gekocht toen we Tristan verwachtten.
Niks is voor eeuwig, en vandaag hebben we met een beetje pijn in het hart een vervanger aangeschaft en de kapotte tent bij het vuil gezet.

Dus zelfs onze trouwe tent (hoeveel tenten hebben onderdak geboden in de Franse Dordogne en de Australische Alpen?) heeft meegedaan aan de estafette en het tentstokje doorgegeven...

Bekijk foto's