Highway To The Sun

In October hadden we dus onze road trip naar Alice Springs.
Bij het kamperen kwamen wat ergernissen aan het licht.

We hebben weliswaar een zonnepaneel, maar om dat aan te sluiten op de batterij moest steeds een raam of deur open voor de kabel. Dan onhandig op de achterbank zitten op je knieën om, bagage aan de kant duwend, alligator klemmen vast te maken aan de draagbare (maar grote en zware) batterij.
Als we gingen rijden moesten we niet vergeten pluggen te wisselen, anders werd de batterij niet opgeladen.
Om 's avonds iets te kunnen zien moest de koelkast los, en een lampje aan de batterij gekoppeld, weer bagage aan de kant duwend.
Die batterij was ook nog eens van te kleine capaciteit, waardoor de koelkast elke dag wel een keer uitviel.

Tijd voor wat aanpassingen dus.

Na wat studie heb ik het volgende gedaan, verspreid over heel wat weekenden:
Om te beginnen heb ik de achterste rij stoelen (zes en zeven) eruit gehaald die verzonken lagen in de vloer. De ruimte die daardoor vrijkwam heb ik gebruikt om er een 120ah accu in te leggen (de oude was 36ah).
Om dat te laten werken moest er een kabel komen van de startaccu naar achteren toe, wat ik kon doen via de chassis rail en dan via het achterlicht naar binnen.
Ook heb ik een kabel gelegd van binnen via het achterlicht naar een stekker naast de trekhaak. Daarop kan ik het zonnepaneel aansluiten zonder de auto open te maken.
In de bagageruimte ligt nu een gelijkstroom oplader (DCDC charger) die stroom van de dynamo, het zonnepaneel of allebei gebruikt om de tweede accu opgeladen te houden. Dit alles volautomatisch, dus geen plugjes meer wisselen.
En naast de oplader zitten pluggen voor de koelkast en opladen van telefoons en dergelijke.

Van de accu gaat er stroom naar een paneeltje, dat ik zelf geknutseld heb. En via het plafond van de auto gaan er wat kabels naar het dak, waar nu twee lampen zitten plus twee pluggen waar kampeerverlichting op aangesloten kan worden.
Dit alles is met knopjes op het paneel aan en uit te schakelen.

Ook is er een knopje voor een waterpomp!
De rest van de ruimte onder de vloer is namelijk opgevuld met een pomp en twee speciale waterzakken, die als alles op zijn plek ligt goed zijn voor 68 liter water.
Voor Outback travel moet je altijd enorm veel water bij je hebben. Voor gebruik, maar ook voor noodgevallen (een paar dagen wachten op hulp bijvoorbeeld). In plaats van drie jerrycans en een batterij in de bagageruimte, hebben we dat nu dus onder de vloer.

En in plaats van de jerrycans uit de auto te tillen (inderdaad, ondertussen bagage aan de kant duwend), kan dat nu gewoon met een kraantje!
Een nauwkeurige watermeter zit ook op het schakelpaneel, zodat we weten hoeveel water er nog is.

Alles is zo geïnstalleerd dat het er zonder sporen weer uit te halen is, dus zonder boren. En alle kabels zijn weggewerkt in de kunststof panelen van de auto.
En uiteraard veilig, met elke kabel gezekerd.
We verheugen ons erop het uit te testen op de volgende kampeertrip!

O, en de reden dat er iets terug moest naar de fabriek?
Toen ik vorige week met een biertje uitpufte om te genieten van het feit dat ik klaar was, zag ik opeens een grote plas onder de auto ontstaan. Eén van de twee zakken bleek een lekkende naad te hebben...

Bekijk foto's

In October hadden we dus onze road trip naar Alice Springs.
Bij het kamperen kwamen wat ergernissen aan het licht.

We hebben weliswaar een zonnepaneel, maar om dat aan te sluiten op de batterij moest steeds een raam of deur open voor de kabel. Dan onhandig op de achterbank zitten op je knieën om, bagage aan de kant duwend, alligator klemmen vast te maken aan de draagbare (maar grote en zware) batterij.
Als we gingen rijden moesten we niet vergeten pluggen te wisselen, anders werd de batterij niet opgeladen.
Om 's avonds iets te kunnen zien moest de koelkast los, en een lampje aan de batterij gekoppeld, weer bagage aan de kant duwend.
Die batterij was ook nog eens van te kleine capaciteit, waardoor de koelkast elke dag wel een keer uitviel.

Tijd voor wat aanpassingen dus.

Na wat studie heb ik het volgende gedaan, verspreid over heel wat weekenden:
Om te beginnen heb ik de achterste rij stoelen (zes en zeven) eruit gehaald die verzonken lagen in de vloer. De ruimte die daardoor vrijkwam heb ik gebruikt om er een 120ah accu in te leggen (de oude was 36ah).
Om dat te laten werken moest er een kabel komen van de startaccu naar achteren toe, wat ik kon doen via de chassis rail en dan via het achterlicht naar binnen.
Ook heb ik een kabel gelegd van binnen via het achterlicht naar een stekker naast de trekhaak. Daarop kan ik het zonnepaneel aansluiten zonder de auto open te maken.
In de bagageruimte ligt nu een gelijkstroom oplader (DCDC charger) die stroom van de dynamo, het zonnepaneel of allebei gebruikt om de tweede accu opgeladen te houden. Dit alles volautomatisch, dus geen plugjes meer wisselen.
En naast de oplader zitten pluggen voor de koelkast en opladen van telefoons en dergelijke.

Van de accu gaat er stroom naar een paneeltje, dat ik zelf geknutseld heb. En via het plafond van de auto gaan er wat kabels naar het dak, waar nu twee lampen zitten plus twee pluggen waar kampeerverlichting op aangesloten kan worden.
Dit alles is met knopjes op het paneel aan en uit te schakelen.

Ook is er een knopje voor een waterpomp!
De rest van de ruimte onder de vloer is namelijk opgevuld met een pomp en twee speciale waterzakken, die als alles op zijn plek ligt goed zijn voor 68 liter water.
Voor Outback travel moet je altijd enorm veel water bij je hebben. Voor gebruik, maar ook voor noodgevallen (een paar dagen wachten op hulp bijvoorbeeld). In plaats van drie jerrycans en een batterij in de bagageruimte, hebben we dat nu dus onder de vloer.

En in plaats van de jerrycans uit de auto te tillen (inderdaad, ondertussen bagage aan de kant duwend), kan dat nu gewoon met een kraantje!
Een nauwkeurige watermeter zit ook op het schakelpaneel, zodat we weten hoeveel water er nog is.

Alles is zo geïnstalleerd dat het er zonder sporen weer uit te halen is, dus zonder boren. En alle kabels zijn weggewerkt in de kunststof panelen van de auto.
En uiteraard veilig, met elke kabel gezekerd.
We verheugen ons erop het uit te testen op de volgende kampeertrip!

O, en de reden dat er iets terug moest naar de fabriek?
Toen ik vorige week met een biertje uitpufte om te genieten van het feit dat ik klaar was, zag ik opeens een grote plas onder de auto ontstaan. Eén van de twee zakken bleek een lekkende naad te hebben...

Bekijk foto's

Vorige keer heb ik beloofd om jullie te vervelen met mijn voltooide auto-project.

Helaas is het zo dat ik het wel voltooid heb, maar dat het toch niet voltooid is.
Dat zit zo: toen alles op zijn plek zat na maandenlang weekendjes te hebben geprutst, bleek er een cruciaal element defect te zijn. Gaat goed komen onder garantie maar ik moest wel weer een deel ontmantelen en heb dus nog niet de eer van het werk!
Wordt dus vervolgd, hopelijk snel.

De zomer is hier vergevorderd, dus dat betekent dat we weer de Tour Down Under hebben bezocht. De kinderen fietsten weer allebei omhoog op Old Willunga Hill en dit jaar voor het eerst ook zelf weer omlaag.
Dat is best eng, we verwachtten ze in elke bocht in het prikkeldraad te zien hangen of erger maar je moet ze toch ook loslaten he...
Gelukkig was het gewoon goed gegaan.

De week erna was het Australia Day en die hebben we aan het strand en thuis doorgebracht met de familie White. Het vuurwerk hebben we maar een keer overgeslagen, iedereen zat te lekker om er weer op uit te gaan.
Dat weekend zijn we ook met de kinderen naar een Lego exhibition gegaan, voor hun goede rapporten nog.
Dat was leuk voor zolang je je er kon vermaken, een kleine twee uur. Er waren allerlei Lego-bouwsels maar dan in het groot.

School is inmiddels weer begonnen en de jongens vinden het gelukkig leuk.
Tristan heeft een nieuw meisje in de klas en die zijn nu vriendje en vriendinnetje. Voor het zover was waren er eerst wat tranen en slapeloze nachten van de zenuwen om haar te vragen... schattig.

Op werkgebied heeft Karla het te druk, weinig nieuws dus.
Op mijn werk was er wel een ontwikkeling: we hadden de conference met alle Business Partners en deze keer was ik ook als vrijwilliger aangewezen om te presenteren.
Nou ja, ik had zelf een idee geopperd dus helemaal onverwacht was het niet.
Het ging eigenlijk erg goed, ik blijk nerveus te kunnen zijn zonder dat iemand het ziet. Nu ik dat weet wil ik het best vaker doen, al zal het mijn hobby niet worden.

Er was ook een afsluitend feest dat nog een apart staartje kreeg: een jonge collega had zoveel gedronken dat niemand het verantwoord vond haar op eigen gelegenheid naar huis te laten gaan, en ze woont niet zo ver van ons.
Ik heb haar dus thuisgebracht rond half twee.

Om drie uur werden we wakker gebeld door de voordeurbel. Bleek dat ze haar telefoon in de auto was verloren (ze sliep het grootste deel van de rit).
We schrokken ons kapot want oud als we zijn houden we er geen rekening mee dat een telefoon niet kan wachten tot de volgende ochtend.
Mijn baas vond het zo sneu dat mijn goede daad zo beloond werd, dat hij wat lekkere biertjes voor me had geregeld. Dus eind goed al goed.

In ander nieuws:
Julian is helemaal het heertje want we zijn naar IKEA geweest en hij heeft nu ook een grote kledingkast, met schuifdeuren. Zijn commode is tweedehands goed verkocht aan een hoogzwangere dame die er hopelijk net zoveel plezier van heeft als wij hadden.

Tristan is helemaal het heertje want hij heeft van die mensen van de camping zijn boek opgestuurd gekregen, met handtekeningen van zijn footyhelden.

En de zomer houdt goed vol, afgelopen zondag kwam de Adelaidse connectie zwemmen. Zwembadwater en gerstenat vloeiden rijkelijk en het was weer gezellig!

Bekijk foto's

Vorige keer heb ik beloofd om jullie te vervelen met mijn voltooide auto-project.

Helaas is het zo dat ik het wel voltooid heb, maar dat het toch niet voltooid is.
Dat zit zo: toen alles op zijn plek zat na maandenlang weekendjes te hebben geprutst, bleek er een cruciaal element defect te zijn. Gaat goed komen onder garantie maar ik moest wel weer een deel ontmantelen en heb dus nog niet de eer van het werk!
Wordt dus vervolgd, hopelijk snel.

De zomer is hier vergevorderd, dus dat betekent dat we weer de Tour Down Under hebben bezocht. De kinderen fietsten weer allebei omhoog op Old Willunga Hill en dit jaar voor het eerst ook zelf weer omlaag.
Dat is best eng, we verwachtten ze in elke bocht in het prikkeldraad te zien hangen of erger maar je moet ze toch ook loslaten he...
Gelukkig was het gewoon goed gegaan.

De week erna was het Australia Day en die hebben we aan het strand en thuis doorgebracht met de familie White. Het vuurwerk hebben we maar een keer overgeslagen, iedereen zat te lekker om er weer op uit te gaan.
Dat weekend zijn we ook met de kinderen naar een Lego exhibition gegaan, voor hun goede rapporten nog.
Dat was leuk voor zolang je je er kon vermaken, een kleine twee uur. Er waren allerlei Lego-bouwsels maar dan in het groot.

School is inmiddels weer begonnen en de jongens vinden het gelukkig leuk.
Tristan heeft een nieuw meisje in de klas en die zijn nu vriendje en vriendinnetje. Voor het zover was waren er eerst wat tranen en slapeloze nachten van de zenuwen om haar te vragen... schattig.

Op werkgebied heeft Karla het te druk, weinig nieuws dus.
Op mijn werk was er wel een ontwikkeling: we hadden de conference met alle Business Partners en deze keer was ik ook als vrijwilliger aangewezen om te presenteren.
Nou ja, ik had zelf een idee geopperd dus helemaal onverwacht was het niet.
Het ging eigenlijk erg goed, ik blijk nerveus te kunnen zijn zonder dat iemand het ziet. Nu ik dat weet wil ik het best vaker doen, al zal het mijn hobby niet worden.

Er was ook een afsluitend feest dat nog een apart staartje kreeg: een jonge collega had zoveel gedronken dat niemand het verantwoord vond haar op eigen gelegenheid naar huis te laten gaan, en ze woont niet zo ver van ons.
Ik heb haar dus thuisgebracht rond half twee.

Om drie uur werden we wakker gebeld door de voordeurbel. Bleek dat ze haar telefoon in de auto was verloren (ze sliep het grootste deel van de rit).
We schrokken ons kapot want oud als we zijn houden we er geen rekening mee dat een telefoon niet kan wachten tot de volgende ochtend.
Mijn baas vond het zo sneu dat mijn goede daad zo beloond werd, dat hij wat lekkere biertjes voor me had geregeld. Dus eind goed al goed.

In ander nieuws:
Julian is helemaal het heertje want we zijn naar IKEA geweest en hij heeft nu ook een grote kledingkast, met schuifdeuren. Zijn commode is tweedehands goed verkocht aan een hoogzwangere dame die er hopelijk net zoveel plezier van heeft als wij hadden.

Tristan is helemaal het heertje want hij heeft van die mensen van de camping zijn boek opgestuurd gekregen, met handtekeningen van zijn footyhelden.

En de zomer houdt goed vol, afgelopen zondag kwam de Adelaidse connectie zwemmen. Zwembadwater en gerstenat vloeiden rijkelijk en het was weer gezellig!

Bekijk foto's

De kinderen hebben estafette gedaan op de atletiekbaan sinds de vorige keer maar los daarvan was er ook volop estafette.

Zo was Julian ziek rond zijn verjaardag: flinke koorts en enorm hoesten. Gelukkig was zijn verjaardag ondanks dat wel geslaagd.
Maar toen hij beter werd, nam ik het van hem over: op de laatste dag voor de vakantie kwam ik rillend van de koorts thuis en heb me vier dagen alleen maar beroerd gevoeld. Daarna kreeg ook ik een hoest die me nog een paar dagen het slapen onmogelijk maakte. Fijne vakantie.

Zoals het estafette betaamt namen Karla en Tristan daarna het stokje over!

Ook op bezoekgebied was het estafette. Tijs en David losten Annemiek en Willem Jan af. Het was tof ze hier te hebben, Tijs nam de jongens (drie dus) vaak mee naar het strand en daar speelden ze in de golven en snorkelden. Volgens mij vonden ze het mooi hier en het was erg leuk om kerst met ze te vieren.

We zijn ook nog even met ze naar een huisje in Flinders Ranges geweest, waar het toepasselijk Dutchman's Stern heet.
Helaas was de timing niet erg goed: ik was nog ziek en precies de vier dagen die we het huisje (zonder airco) hadden geboekt was er een hittegolf met temperaturen van boven de 45 graden!
We zijn na twee dagen maar terug gegaan, maar leuk was het wel. Volop kangoeroe's, mooie natuur en genoeg te doen in de buurt (als het wat koeler is). We gaan er zeker nog eens heen.

Toen Tijs en David weer naar huis gingen, zijn wij nog een klein weekje naar Bright gegaan. Zoals altijd was het erg fijn daar, en ook Bendigo op de heen- en terugweg was weer erg leuk en mooi.
Ook het gedeelte van het autoproject dat af was, werkte voortreffelijk. Voor het volgende blog leg ik er als het goed is de laatste hand aan en dan zal ik er wat meer over vertellen. Dat is voor niemand interessant behalve voor ons, maar laat dit nou net ons blog zijn!

Hoewel we nu op een wat grotere camping waren hebben we toch even onze buren van de oude camping opgezocht, het oudere echtpaar waarvan de dame Texelse roots heeft. Dat was erg leuk en het zijn reuze aardige mensen.

We hebben maar weer eens gezien dat we een stadsjongetje hebben, en een wildernis-jongetje. Julian was het grootste deel van de dag spoorloos en als je hem zag was het om te vertellen dat hij alweer vriendjes had gemaakt.
Tristan hing de hele dag bij ons, verveelde zich en besprak elke gedachte met ons in een poging om dat te verhelpen. Op de één na laatste dag vond hij een vriendje en vermaakte hij zich geweldig. Dat doen we volgende keer anders, maar daar moet je hem een beetje op voorbereiden.

Op de terugweg (het was weer veel te snel voorbij) stopten we voor de nacht in Kaniva (Victoria). Niet ver daarvandaan (in Serviceton) is een oud, verlaten spoorwegstation. Dat was bijna honderd jaar in gebruik om alles over te laden van treinen met South Australia spoorbreedte naar Victoria spoorbreedte en andersom. We dachten er even een vlug kijkje te nemen maar er was een oude vrijwilliger die ons aanbood ook binnen te kijken.
Dat was super, hij had volop verhalen over de geschiedenis en hij was erg gecharmeerd van Julian die alles vroeg wat in hem opkwam en vooral de cellen wilde zien. Daar werden gevangenen vastgehouden om te wachten op de volgende trein.

Na veel langer dan gedacht gingen we weer op pad en keken nog even bij brandstoftanks die in de tweede wereldoorlog zijn gebouwd.
Vlak daarbij in Wolseley, een dorp van tien man, bleek een café open te zijn. We zouden eventjes één drankje doen om de lokale economie te steunen.

Ook dat was heel erg leuk: de kinderen speelden pool terwijl wij kletsten met de uitbater en 2,5 uur later gingen we dan eindelijk weer op pad!
We moesten 350 kilometer die dag en hadden er na zo'n vijf uur ongeveer 20 afgelegd...

In Bright werd wel duidelijk dat onze familietent zijn beste tijd heeft gehad. Die hadden we bij Carl Denig gekocht toen we Tristan verwachtten.
Niks is voor eeuwig, en vandaag hebben we met een beetje pijn in het hart een vervanger aangeschaft en de kapotte tent bij het vuil gezet.

Dus zelfs onze trouwe tent (hoeveel tenten hebben onderdak geboden in de Franse Dordogne en de Australische Alpen?) heeft meegedaan aan de estafette en het tentstokje doorgegeven...

Bekijk foto's

De kinderen hebben estafette gedaan op de atletiekbaan sinds de vorige keer maar los daarvan was er ook volop estafette.

Zo was Julian ziek rond zijn verjaardag: flinke koorts en enorm hoesten. Gelukkig was zijn verjaardag ondanks dat wel geslaagd.
Maar toen hij beter werd, nam ik het van hem over: op de laatste dag voor de vakantie kwam ik rillend van de koorts thuis en heb me vier dagen alleen maar beroerd gevoeld. Daarna kreeg ook ik een hoest die me nog een paar dagen het slapen onmogelijk maakte. Fijne vakantie.

Zoals het estafette betaamt namen Karla en Tristan daarna het stokje over!

Ook op bezoekgebied was het estafette. Tijs en David losten Annemiek en Willem Jan af. Het was tof ze hier te hebben, Tijs nam de jongens (drie dus) vaak mee naar het strand en daar speelden ze in de golven en snorkelden. Volgens mij vonden ze het mooi hier en het was erg leuk om kerst met ze te vieren.

We zijn ook nog even met ze naar een huisje in Flinders Ranges geweest, waar het toepasselijk Dutchman's Stern heet.
Helaas was de timing niet erg goed: ik was nog ziek en precies de vier dagen die we het huisje (zonder airco) hadden geboekt was er een hittegolf met temperaturen van boven de 45 graden!
We zijn na twee dagen maar terug gegaan, maar leuk was het wel. Volop kangoeroe's, mooie natuur en genoeg te doen in de buurt (als het wat koeler is). We gaan er zeker nog eens heen.

Toen Tijs en David weer naar huis gingen, zijn wij nog een klein weekje naar Bright gegaan. Zoals altijd was het erg fijn daar, en ook Bendigo op de heen- en terugweg was weer erg leuk en mooi.
Ook het gedeelte van het autoproject dat af was, werkte voortreffelijk. Voor het volgende blog leg ik er als het goed is de laatste hand aan en dan zal ik er wat meer over vertellen. Dat is voor niemand interessant behalve voor ons, maar laat dit nou net ons blog zijn!

Hoewel we nu op een wat grotere camping waren hebben we toch even onze buren van de oude camping opgezocht, het oudere echtpaar waarvan de dame Texelse roots heeft. Dat was erg leuk en het zijn reuze aardige mensen.

We hebben maar weer eens gezien dat we een stadsjongetje hebben, en een wildernis-jongetje. Julian was het grootste deel van de dag spoorloos en als je hem zag was het om te vertellen dat hij alweer vriendjes had gemaakt.
Tristan hing de hele dag bij ons, verveelde zich en besprak elke gedachte met ons in een poging om dat te verhelpen. Op de één na laatste dag vond hij een vriendje en vermaakte hij zich geweldig. Dat doen we volgende keer anders, maar daar moet je hem een beetje op voorbereiden.

Op de terugweg (het was weer veel te snel voorbij) stopten we voor de nacht in Kaniva (Victoria). Niet ver daarvandaan (in Serviceton) is een oud, verlaten spoorwegstation. Dat was bijna honderd jaar in gebruik om alles over te laden van treinen met South Australia spoorbreedte naar Victoria spoorbreedte en andersom. We dachten er even een vlug kijkje te nemen maar er was een oude vrijwilliger die ons aanbood ook binnen te kijken.
Dat was super, hij had volop verhalen over de geschiedenis en hij was erg gecharmeerd van Julian die alles vroeg wat in hem opkwam en vooral de cellen wilde zien. Daar werden gevangenen vastgehouden om te wachten op de volgende trein.

Na veel langer dan gedacht gingen we weer op pad en keken nog even bij brandstoftanks die in de tweede wereldoorlog zijn gebouwd.
Vlak daarbij in Wolseley, een dorp van tien man, bleek een café open te zijn. We zouden eventjes één drankje doen om de lokale economie te steunen.

Ook dat was heel erg leuk: de kinderen speelden pool terwijl wij kletsten met de uitbater en 2,5 uur later gingen we dan eindelijk weer op pad!
We moesten 350 kilometer die dag en hadden er na zo'n vijf uur ongeveer 20 afgelegd...

In Bright werd wel duidelijk dat onze familietent zijn beste tijd heeft gehad. Die hadden we bij Carl Denig gekocht toen we Tristan verwachtten.
Niks is voor eeuwig, en vandaag hebben we met een beetje pijn in het hart een vervanger aangeschaft en de kapotte tent bij het vuil gezet.

Dus zelfs onze trouwe tent (hoeveel tenten hebben onderdak geboden in de Franse Dordogne en de Australische Alpen?) heeft meegedaan aan de estafette en het tentstokje doorgegeven...

Bekijk foto's

Sinds de vorige blog post hebben we voor het eerst een bruiloft meegemaakt in Australië. Weliswaar waren de echtelieden allebei Schotse migranten, maar toch. De oplettende lezer weet dan al over wie het gaat: James en Arlene, onze Schotse vrienden die we kamperend hebben ontmoet.
Die zijn al jaren samen en hebben een zoon van 12, maar door een roerig jaar realiseerden ze zich hoe waardevol ze hun gezinnetje vinden en wilden dat onderstrepen met een ja-woord.

Gelukkig was het allemaal niet super-traditioneel en er kwam bijvoorbeeld geen kerk aan te pas. Ze hadden een prachtige locatie, mooi weer, een leuke 'celebrant' en erg leuke gasten.
Wat ook hielp, is dat we er daar al een paar van hadden ontmoet voor de grote dag. Arlene had een feestje voor de dames, en ook dat was gelukkig niet erg traditioneel en zonder zoveel mogelijk genantheden die om de een of andere reden horen bij zoiets.
En ik was met James en een paar vrienden op pad. Ook waren er wat broers uit Schotland over, ik verstond er eerst geen klap van. Maar naarmate de avond vorderde, werd het erg gezellig.

De bruiloft zelf was dus helemaal top, we vonden het een eer erbij te zijn. En er was zelfs goed nieuws voor ons in de gelofte van Arlene aan James: ze wil nog wel met hem kamperen, ondanks de twee graden in de ochtend, en ondanks dat ze zelf het hoofdgerecht is voor de muggen.

Verder zijn wij op het moment gastvrij. We hadden een paar weken Annemiek over de vloer die voor au-pair speelde. Tegen kost en inwoning zorgde zij voor (lekker) eten en bracht en haalde de kinderen naar en van school. Halverwege haar bezoek kwam Willem Jan er bij, die had wat minder vrije dagen te besteden.
Ik ben lekker uit eten geweest met hem en ook samen met zijn vieren hebben we natuurlijk van alles ondernomen. Uiteraard was de Prancing Pony daar ook bij.

Over een paar weken staan Tijs en David op de stoep, maar nu zijn we dus even gastvrij. En na alle lekkernijen uit Nederland en de late avonden is dat maar goed ook, want er werd niet veel gefietst en ik ben dus voor de zoveelste keer vadsig en traag (vergeleken met mezelf in topvorm dan toch).

Eerlijk is eerlijk, ik had ook wat minder energie voor fietsen omdat ik weer een nieuw project ben gestart. Ik heb het in mijn hoofd gehaald een 'dual-battery'-systeem aan te leggen in de auto. Ik weet niet veel van electriciteit dus dat was weer een stevige leercurve en natuurlijk wil ik het ook mooi doen (alles moet er weer uit kunnen zonder schade, dus geen gaten boren enzo). Dat vergt veel plannen en zorgvuldig werken.
Het is nog niet klaar maar ik kom erop terug.

Verder hebben we natuurlijk nog twee bloedjes van kinderen. Die gaan erg goed eigenlijk. Ze hebben nog twee weken school en dan is het al zomervakantie. Ook zijn het sportievelingetjes (hebben ze van hun moeder) en op de echte atletiekbaan hadden ze allebei hun 800-meter race gewonnen.

Ik heb niet altijd genoeg geduld moet ik bekennen, ik had gehoopt dat je na tien jaar wel een keer klaar zou zijn met praten over dat de korstjes ook bij brood horen. Maar helaas...

Karla is de grootste lieveling die je maar kan wensen, en die sport al die tijd natuurlijk gewoon door. Ondanks drukte op het werk, Nederlands bezoek en slaaptekort.
Ik ben deze week ook maar weer eens vroeg opgestaan voor een fietstocht. Dat werd meteen beloond met een een vosjesgezin (twee grote en een kleine) en een enorme koala met kind, op een meter afstand!

Bekijk foto's

Sinds de vorige blog post hebben we voor het eerst een bruiloft meegemaakt in Australië. Weliswaar waren de echtelieden allebei Schotse migranten, maar toch. De oplettende lezer weet dan al over wie het gaat: James en Arlene, onze Schotse vrienden die we kamperend hebben ontmoet.
Die zijn al jaren samen en hebben een zoon van 12, maar door een roerig jaar realiseerden ze zich hoe waardevol ze hun gezinnetje vinden en wilden dat onderstrepen met een ja-woord.

Gelukkig was het allemaal niet super-traditioneel en er kwam bijvoorbeeld geen kerk aan te pas. Ze hadden een prachtige locatie, mooi weer, een leuke 'celebrant' en erg leuke gasten.
Wat ook hielp, is dat we er daar al een paar van hadden ontmoet voor de grote dag. Arlene had een feestje voor de dames, en ook dat was gelukkig niet erg traditioneel en zonder zoveel mogelijk genantheden die om de een of andere reden horen bij zoiets.
En ik was met James en een paar vrienden op pad. Ook waren er wat broers uit Schotland over, ik verstond er eerst geen klap van. Maar naarmate de avond vorderde, werd het erg gezellig.

De bruiloft zelf was dus helemaal top, we vonden het een eer erbij te zijn. En er was zelfs goed nieuws voor ons in de gelofte van Arlene aan James: ze wil nog wel met hem kamperen, ondanks de twee graden in de ochtend, en ondanks dat ze zelf het hoofdgerecht is voor de muggen.

Verder zijn wij op het moment gastvrij. We hadden een paar weken Annemiek over de vloer die voor au-pair speelde. Tegen kost en inwoning zorgde zij voor (lekker) eten en bracht en haalde de kinderen naar en van school. Halverwege haar bezoek kwam Willem Jan er bij, die had wat minder vrije dagen te besteden.
Ik ben lekker uit eten geweest met hem en ook samen met zijn vieren hebben we natuurlijk van alles ondernomen. Uiteraard was de Prancing Pony daar ook bij.

Over een paar weken staan Tijs en David op de stoep, maar nu zijn we dus even gastvrij. En na alle lekkernijen uit Nederland en de late avonden is dat maar goed ook, want er werd niet veel gefietst en ik ben dus voor de zoveelste keer vadsig en traag (vergeleken met mezelf in topvorm dan toch).

Eerlijk is eerlijk, ik had ook wat minder energie voor fietsen omdat ik weer een nieuw project ben gestart. Ik heb het in mijn hoofd gehaald een 'dual-battery'-systeem aan te leggen in de auto. Ik weet niet veel van electriciteit dus dat was weer een stevige leercurve en natuurlijk wil ik het ook mooi doen (alles moet er weer uit kunnen zonder schade, dus geen gaten boren enzo). Dat vergt veel plannen en zorgvuldig werken.
Het is nog niet klaar maar ik kom erop terug.

Verder hebben we natuurlijk nog twee bloedjes van kinderen. Die gaan erg goed eigenlijk. Ze hebben nog twee weken school en dan is het al zomervakantie. Ook zijn het sportievelingetjes (hebben ze van hun moeder) en op de echte atletiekbaan hadden ze allebei hun 800-meter race gewonnen.

Ik heb niet altijd genoeg geduld moet ik bekennen, ik had gehoopt dat je na tien jaar wel een keer klaar zou zijn met praten over dat de korstjes ook bij brood horen. Maar helaas...

Karla is de grootste lieveling die je maar kan wensen, en die sport al die tijd natuurlijk gewoon door. Ondanks drukte op het werk, Nederlands bezoek en slaaptekort.
Ik ben deze week ook maar weer eens vroeg opgestaan voor een fietstocht. Dat werd meteen beloond met een een vosjesgezin (twee grote en een kleine) en een enorme koala met kind, op een meter afstand!

Bekijk foto's

De nieuwe bijdrage is laat, maar dat kwam omdat we op vakantie waren.
Voor het eerst gingen de jongens een hele vakantie niet naar vakantieopvang omdat we lekker weg waren.

Als echte Australiërs vonden we het tijd dat we Uluru / Ayers Rock eens in het echt gingen bekijken. Alleen Karla was daar al eens geweest en dat is alweer langer geleden dan ze leuk vindt.
Uluru is 2.179 km rijden via de route die wij kozen. Van tevoren waren we een beetje bang dat het teveel in de auto zitten zou worden, maar dankzij moderne voorzieningen als DVD in de auto, tablets en smart phones viel dat enorm mee.

We hebben de reis ook opgebroken door af en toe twee nachten op een camping te blijven zodat we een dagje helemaal niet hoefden te rijden.
Ik verwijs graag naar de foto's van deze prachtige reis, er waren teveel hoogtepunten om ze allemaal te noemen!

De lus van Alice Springs naar Uluru (de Mereenie Loop) was als verwacht het hoogtepunt, door de West McDonnell ranges.
Alice Springs is zo beroemd dat het leuk was daar eens echt te zijn, al had langer gemogen.
Daarna ging de route langs Simpon's Gap en Stanley Chasm, beide kloven in de rotsen met water (dat is niet zo vanzelfsprekend in dit land!). Ook Ochre Pits stond op het lijstje, een rots waar Aboriginals oker halen voor verf.

Overnachten deden we die nacht op een natuurcamping met uitzicht op de heuvels. De sterrenhemel was spectaculair. Vandaaruit konden we ook nog voor donker door een droge rivierbedding wandelen naar een heel mooi permanent 'waterhole' tussen de rotsen. De kleuren van die rotsen waren prachtig roze en paars. Helaas geen foto's omdat je erheen moest zwemmen.

Midden in de nacht moesten we gauw de buitententen zoeken en opzetten omdat het ging regenen. Die regen was al bij ons in Coober Pedy en zou later bij Uluru in de vorm van onweer ook nog onze luifel stukmaken. Laat je niks wijsmaken over hoe droog het is in de Australische Outback!

De volgende dag was er een onverhard stuk weg van 150 kilometer waar de banden behoorlijk zacht voor moesten zijn om geen lekken te krijgen door puntige stenen.
Op die weg kwam een door mij vooraf gekoesterde wens uit: we zagen een Thorny Devil!


Na die weg kwamen we bij Kings Canyon, waar we drie nachten hadden. De kinderen vermaakten zich met zwembad, zand en as. Ook hebben we daar een pittige wandeling gemaakt rond (en in) de canyon en zijn we er nog overheen gevlogen met een helicopter!
Een rib uit je lijf maar onbetaalbare smoeltjes van de kinderen.

Daarna was het dan zo ver: Uluru (Ayers Rock) en Kata Tjuta (Olga's). Zonder al teveel te verklappen voor mensen die er zelf nog heen willen: Uluru is een grote rots.
We zijn er omheen gelopen omdat we beklimmen niet zo nodig vonden. Aboriginals willen niet dat je dat doet en volgend jaar mag het zelfs niet meer.
Wij respecteren dat, vooral omdat de klim de volgende dag gesloten was wegens te harde wind. Door alle bekende attracties op de route waren we niet de enigen die deze lus reden vanuit Alice Springs. We kwamen regelmatig dezelde mensen tegen.
Dat was ook leuk voor de kinderen, die op die manier regelmatig vriendjes zagen van vorige campings. Vooral twee families uit Victoria die samen reisden met hun respectievelijk twee dochters en twee zoons waren favoriet. Er zijn heel wat zwembaduurtjes met die kinderen doorgebracht.
Toen onze wegen uiteindelijk definitief scheidden was dat wel even huilen geblazen. De arme jongens leren afscheid nemen op de enige manier die mogelijk is: door het mee te maken. Maar dat doet je wel wat als ouders.

Uiteindelijk moesten we natuurlijk terug naar het echte leven. Voor ons allebei flinke drukte op het werk.

Maar ook een ochtendje met zijn tweeën zuurdesembrood leren bakken, dat was mijn verjaardagscadeautje voor Karla die op vakantie jarig was.

Bekijk foto's

De nieuwe bijdrage is laat, maar dat kwam omdat we op vakantie waren.
Voor het eerst gingen de jongens een hele vakantie niet naar vakantieopvang omdat we lekker weg waren.

Als echte Australiërs vonden we het tijd dat we Uluru / Ayers Rock eens in het echt gingen bekijken. Alleen Karla was daar al eens geweest en dat is alweer langer geleden dan ze leuk vindt.
Uluru is 2.179 km rijden via de route die wij kozen. Van tevoren waren we een beetje bang dat het teveel in de auto zitten zou worden, maar dankzij moderne voorzieningen als DVD in de auto, tablets en smart phones viel dat enorm mee.

We hebben de reis ook opgebroken door af en toe twee nachten op een camping te blijven zodat we een dagje helemaal niet hoefden te rijden.
Ik verwijs graag naar de foto's van deze prachtige reis, er waren teveel hoogtepunten om ze allemaal te noemen!

De lus van Alice Springs naar Uluru (de Mereenie Loop) was als verwacht het hoogtepunt, door de West McDonnell ranges.
Alice Springs is zo beroemd dat het leuk was daar eens echt te zijn, al had langer gemogen.
Daarna ging de route langs Simpon's Gap en Stanley Chasm, beide kloven in de rotsen met water (dat is niet zo vanzelfsprekend in dit land!). Ook Ochre Pits stond op het lijstje, een rots waar Aboriginals oker halen voor verf.

Overnachten deden we die nacht op een natuurcamping met uitzicht op de heuvels. De sterrenhemel was spectaculair. Vandaaruit konden we ook nog voor donker door een droge rivierbedding wandelen naar een heel mooi permanent 'waterhole' tussen de rotsen. De kleuren van die rotsen waren prachtig roze en paars. Helaas geen foto's omdat je erheen moest zwemmen.

Midden in de nacht moesten we gauw de buitententen zoeken en opzetten omdat het ging regenen. Die regen was al bij ons in Coober Pedy en zou later bij Uluru in de vorm van onweer ook nog onze luifel stukmaken. Laat je niks wijsmaken over hoe droog het is in de Australische Outback!

De volgende dag was er een onverhard stuk weg van 150 kilometer waar de banden behoorlijk zacht voor moesten zijn om geen lekken te krijgen door puntige stenen.
Op die weg kwam een door mij vooraf gekoesterde wens uit: we zagen een Thorny Devil!


Na die weg kwamen we bij Kings Canyon, waar we drie nachten hadden. De kinderen vermaakten zich met zwembad, zand en as. Ook hebben we daar een pittige wandeling gemaakt rond (en in) de canyon en zijn we er nog overheen gevlogen met een helicopter!
Een rib uit je lijf maar onbetaalbare smoeltjes van de kinderen.

Daarna was het dan zo ver: Uluru (Ayers Rock) en Kata Tjuta (Olga's). Zonder al teveel te verklappen voor mensen die er zelf nog heen willen: Uluru is een grote rots.
We zijn er omheen gelopen omdat we beklimmen niet zo nodig vonden. Aboriginals willen niet dat je dat doet en volgend jaar mag het zelfs niet meer.
Wij respecteren dat, vooral omdat de klim de volgende dag gesloten was wegens te harde wind. Door alle bekende attracties op de route waren we niet de enigen die deze lus reden vanuit Alice Springs. We kwamen regelmatig dezelde mensen tegen.
Dat was ook leuk voor de kinderen, die op die manier regelmatig vriendjes zagen van vorige campings. Vooral twee families uit Victoria die samen reisden met hun respectievelijk twee dochters en twee zoons waren favoriet. Er zijn heel wat zwembaduurtjes met die kinderen doorgebracht.
Toen onze wegen uiteindelijk definitief scheidden was dat wel even huilen geblazen. De arme jongens leren afscheid nemen op de enige manier die mogelijk is: door het mee te maken. Maar dat doet je wel wat als ouders.

Uiteindelijk moesten we natuurlijk terug naar het echte leven. Voor ons allebei flinke drukte op het werk.

Maar ook een ochtendje met zijn tweeën zuurdesembrood leren bakken, dat was mijn verjaardagscadeautje voor Karla die op vakantie jarig was.

Bekijk foto's

De company lunch van vorige maand (op Sint Laurens dag) heeft aardig wat gevolgen gehad. Ik heb namelijk slow-cooking met de 'sous vide' ontdekt.
Het komt erop neer dat je het gerecht voor lange tijd onderdompelt in water met een constante temperatuur. Een nieuw apparaat regelt dat allemaal. Het resultaat is dat het perfect gekookt wordt met super voorspelbaar, verrukkelijk resultaat. En overbakken van je dure biefstuk kan eigenlijk niet meer.
Ik heb er al ei, zalm, kip en biefstuk mee gemaakt maar ik heb de smaak te pakken en ga nog wat meer dingen proberen. Het gezin vindt het niet erg als ik de feedback mag geloven.

Vorige week kwam buurman Johnny weer thuis na hun verrassingsbezoek van een maand aan Italië (er was een bruiloft). Na de Europese hitte vindt hij het hier maar koud.
In elk geval ben ik dus gestopt met het dagelijks voeren van de kat. Dat deed ik in het begin steeds met Tristan of Julian maar toen de nieuwigheid ervan af was werd het een karweitje, en dat mocht ik dus alleen doen.

Als het goed is hoeft de buur niet meer heel lang te wachten op wat warmte, maar voorlopig is het nog behoorlijk koud 's nachts en bewolkt of regenachtig overdag.
Maar ook in de winter is er gelukkig nog wel wat te doen. Zo had Tristan weer zijn jaarlijkse footy carnival. Ze speelden vier wedstrijden en wonnen die alle vier!
Ook zijn we gaan picknicken in de buurt van Meadows met lekkernijen van de bakkerij daar. Dat was leuk maar ook wat fris. Wat ons betreft mogen jullie het stokje weer aan ons doorgeven...
De magpies zien het in elk geval al aankomen want die zijn weer volop in de aanval.
Ik was laatst met Tristan footy aan het spelen op de oval van school en Julian fietste wat rond. Totdat hij helemaal in paniek aan kwam rennen: de arme jongen was aangevallen door een magpie, en ze blijven doorgaan tot je ver genoeg weg bent. Wat dat betreft had hij de fiets dus beter niet kunnen neersmijten maar doorfietsen.

De rode draad van de afgelopen maand was klussen om een nieuw imperial op de auto te krijgen voor onze road trip van oktober (aan het meelezende dievengilde: we zijn tegelijkertijd die hele periode thuis).
Om het rek (en daarmee het zwaartepunt) lager te houden heb ik het idee van iemand op internet gekopieerd en twee aluminium profielen bevestigd aan de dakrails waar het rek nu op ligt. Zo elimineer je de hoogte van de dakdragers (de dwarsbalken) en dat verhoogt de stabiliteit iets.

Dat bracht natuurlijk veel denken, meten, boren en schroeven met zich mee, dus daar gingen wat stukjes weekend in zitten.
En dan moest er nog een luifel aan bevestigd worden (meer denken, meten, boren en schroeven) en twee beugels voor de hi-lift jack en schop. En een nieuwe accu zit er ook in.

We gaan tenslotte de echte Outback in, dus ook onze Pathfinder heeft het padvinders motto 'Be Prepared' overgenomen. Als het goed is heb je het allemaal niet nodig, maar als het niet goed is moet je zo zelfredzaam mogelijk zijn.
Als dat niet lukt heb je het hier niet over lang wachten op de ANWB maar over misschien niet aankomen.

Afgelopen zondag hadden we een heel leuke dag voor vaderdag. Ik mocht uitslapen en kreeg toen allemaal cadeautjes bij het eieren met spek (en worstjes) ontbijt. De kinderen waren heel lief (Karla ook maar dat is minder bijzonder) en ze hadden moeite gedaan op lieve tekeningen. Ook de rest van de dag was top.

Gister hadden de kinderen disco op school en dat vonden ze geloof ik erg leuk. Ze willen best vertellen hoe het was maar ze zijn diep beledigd als je vraagt of ze gedanst hebben met meisjes!

Bekijk foto's

De company lunch van vorige maand (op Sint Laurens dag) heeft aardig wat gevolgen gehad. Ik heb namelijk slow-cooking met de 'sous vide' ontdekt.
Het komt erop neer dat je het gerecht voor lange tijd onderdompelt in water met een constante temperatuur. Een nieuw apparaat regelt dat allemaal. Het resultaat is dat het perfect gekookt wordt met super voorspelbaar, verrukkelijk resultaat. En overbakken van je dure biefstuk kan eigenlijk niet meer.
Ik heb er al ei, zalm, kip en biefstuk mee gemaakt maar ik heb de smaak te pakken en ga nog wat meer dingen proberen. Het gezin vindt het niet erg als ik de feedback mag geloven.

Vorige week kwam buurman Johnny weer thuis na hun verrassingsbezoek van een maand aan Italië (er was een bruiloft). Na de Europese hitte vindt hij het hier maar koud.
In elk geval ben ik dus gestopt met het dagelijks voeren van de kat. Dat deed ik in het begin steeds met Tristan of Julian maar toen de nieuwigheid ervan af was werd het een karweitje, en dat mocht ik dus alleen doen.

Als het goed is hoeft de buur niet meer heel lang te wachten op wat warmte, maar voorlopig is het nog behoorlijk koud 's nachts en bewolkt of regenachtig overdag.
Maar ook in de winter is er gelukkig nog wel wat te doen. Zo had Tristan weer zijn jaarlijkse footy carnival. Ze speelden vier wedstrijden en wonnen die alle vier!
Ook zijn we gaan picknicken in de buurt van Meadows met lekkernijen van de bakkerij daar. Dat was leuk maar ook wat fris. Wat ons betreft mogen jullie het stokje weer aan ons doorgeven...
De magpies zien het in elk geval al aankomen want die zijn weer volop in de aanval.
Ik was laatst met Tristan footy aan het spelen op de oval van school en Julian fietste wat rond. Totdat hij helemaal in paniek aan kwam rennen: de arme jongen was aangevallen door een magpie, en ze blijven doorgaan tot je ver genoeg weg bent. Wat dat betreft had hij de fiets dus beter niet kunnen neersmijten maar doorfietsen.

De rode draad van de afgelopen maand was klussen om een nieuw imperial op de auto te krijgen voor onze road trip van oktober (aan het meelezende dievengilde: we zijn tegelijkertijd die hele periode thuis).
Om het rek (en daarmee het zwaartepunt) lager te houden heb ik het idee van iemand op internet gekopieerd en twee aluminium profielen bevestigd aan de dakrails waar het rek nu op ligt. Zo elimineer je de hoogte van de dakdragers (de dwarsbalken) en dat verhoogt de stabiliteit iets.

Dat bracht natuurlijk veel denken, meten, boren en schroeven met zich mee, dus daar gingen wat stukjes weekend in zitten.
En dan moest er nog een luifel aan bevestigd worden (meer denken, meten, boren en schroeven) en twee beugels voor de hi-lift jack en schop. En een nieuwe accu zit er ook in.

We gaan tenslotte de echte Outback in, dus ook onze Pathfinder heeft het padvinders motto 'Be Prepared' overgenomen. Als het goed is heb je het allemaal niet nodig, maar als het niet goed is moet je zo zelfredzaam mogelijk zijn.
Als dat niet lukt heb je het hier niet over lang wachten op de ANWB maar over misschien niet aankomen.

Afgelopen zondag hadden we een heel leuke dag voor vaderdag. Ik mocht uitslapen en kreeg toen allemaal cadeautjes bij het eieren met spek (en worstjes) ontbijt. De kinderen waren heel lief (Karla ook maar dat is minder bijzonder) en ze hadden moeite gedaan op lieve tekeningen. Ook de rest van de dag was top.

Gister hadden de kinderen disco op school en dat vonden ze geloof ik erg leuk. Ze willen best vertellen hoe het was maar ze zijn diep beledigd als je vraagt of ze gedanst hebben met meisjes!

Bekijk foto's

Vandaag is 10 augustus, Sint Laurens dag.

Samen met twee anderen was het mijn beurt om lunch te verzorgen voor alle collega's en laat Sint Laurens nou net de beschermheilige zijn van koks!
Ik heb hem eer aan gedaan door zelf niet te koken maar de keuken op te ruimen achteraf.

De maand begon ook al culinair, zij het met de nadruk op het vloeibare aspect. Met Michael en een mij tot dan toe onbekende andere Dutchie zijn we naar het Beer and BBQ festival geweest. Dat was erg leuk en lekker! Je krijgt aan het begin een glas en die kun je bij stands van allerlei brouwerijtjes laten vullen. Je betaalt voor een beetje (om te proeven), een halve of een hele. Superleuk, volgend jaar weer.

De middag ervoor bleek helaas een van mijn kapotte schakelkabels ($8,=) in werkelijkheid een kapotte rem-/schakelhendel ($230,=) te zijn. Au.
Inmiddels is dat allemaal besteld, bezorgd en gerepareerd maar het weer is te slecht om veel buiten te fietsen.

Wat klimaat betreft moeten we maar eens kijken naar emigreren, het schijnt dat ze in Noord-Europa wel mooie zomers hebben...
Een jaar geleden waren we nog in Nederland en Frankrijk, gevoelsmatig lijkt dat veel verder weg helaas.

We hadden een paar sociale bijeenkomsten deze maand. We hebben weer eens goed bijgekletst met de Schotten bij de Duck, en met Ruth en Damien (de ouders van Tristans vriend Darcy) in het restaurant van een lokale footy oval.
En afgelopen zaterdag liep even naar het nieuwe huis-in-aanbouw van de Adelaidse connectie kijken volledig uit de hand, eindigend in Belair met allemaal ongeplande gezelligheid.

Julian gaat nog steeds voorbeeldig, maar je moet er wel bij blijven. Hij had een cross country hardloop-'wedstrijd' met Karla als vrijwilliger. Julian won de wedstrijd niet, maar hij won wel een mega-mand met lekkers in de loterij.

Tristan was natuurlijk jarig! Als verjaardagsfeestje zijn we naar een heuse footywedstrijd in de Adelaide Oval geweest met drie vriendjes. Het feestvarken was ziekjes in het begin maar knapte gelukkig vrij snel na het begin van de wedstrijd op.

Na een heleboel nachtelijke Tour-etappes (we gaan nog veel plezier beleven van Tom!) en die pyama party moest er wel even wat slaap ingehaald worden.

Het is hier hartje 'winter' en de kinderen hadden twee weken vakantie. We zijn daarin een lang weekend naar de Barossa gegaan in een huisje op een camping. Dat was erg leuk, al moeten we voor het mooie waterspeelpark nog een keer terug in de zomer.
Tanunda is een leuk plaatsje met een craft brewery, winkeltjes met oude spullen en verrassend veel Duitse geschiedenis.
De jongens hadden hun fietsen mee en hadden daar veel plezier van... tot ze op het eind aan ons wilden laten zien hoe leuk het rondje was dat ze hadden, Julian iets te hard wilde en... snoeihard onderuit ging.
Zijn knieën lagen goed open en die nacht moest hij op de bank slapen met mij naast hem.
Inmiddels is dat weer mooi genezen, dat gaat nog lekker snel bij die kleintjes.

Mijn werk is leuk de laatste tijd, ik ben bezig een soort product expert te worden.
Karla vindt haar werk ook leuk als het maar niet altijd veel te druk was. Maar ondanks dat loopt ze nog twee keer per week hard, en dan bedoel ik ook hard!

Tot slot: in November zou Annemiek drie weken komen, maar we hebben Willem Jan zover gekregen dat hij haar (en ons dus) de laatste week komt vergezellen. Leuk!

Bekijk foto's

Vandaag is 10 augustus, Sint Laurens dag.

Samen met twee anderen was het mijn beurt om lunch te verzorgen voor alle collega's en laat Sint Laurens nou net de beschermheilige zijn van koks!
Ik heb hem eer aan gedaan door zelf niet te koken maar de keuken op te ruimen achteraf.

De maand begon ook al culinair, zij het met de nadruk op het vloeibare aspect. Met Michael en een mij tot dan toe onbekende andere Dutchie zijn we naar het Beer and BBQ festival geweest. Dat was erg leuk en lekker! Je krijgt aan het begin een glas en die kun je bij stands van allerlei brouwerijtjes laten vullen. Je betaalt voor een beetje (om te proeven), een halve of een hele. Superleuk, volgend jaar weer.

De middag ervoor bleek helaas een van mijn kapotte schakelkabels ($8,=) in werkelijkheid een kapotte rem-/schakelhendel ($230,=) te zijn. Au.
Inmiddels is dat allemaal besteld, bezorgd en gerepareerd maar het weer is te slecht om veel buiten te fietsen.

Wat klimaat betreft moeten we maar eens kijken naar emigreren, het schijnt dat ze in Noord-Europa wel mooie zomers hebben...
Een jaar geleden waren we nog in Nederland en Frankrijk, gevoelsmatig lijkt dat veel verder weg helaas.

We hadden een paar sociale bijeenkomsten deze maand. We hebben weer eens goed bijgekletst met de Schotten bij de Duck, en met Ruth en Damien (de ouders van Tristans vriend Darcy) in het restaurant van een lokale footy oval.
En afgelopen zaterdag liep even naar het nieuwe huis-in-aanbouw van de Adelaidse connectie kijken volledig uit de hand, eindigend in Belair met allemaal ongeplande gezelligheid.

Julian gaat nog steeds voorbeeldig, maar je moet er wel bij blijven. Hij had een cross country hardloop-'wedstrijd' met Karla als vrijwilliger. Julian won de wedstrijd niet, maar hij won wel een mega-mand met lekkers in de loterij.

Tristan was natuurlijk jarig! Als verjaardagsfeestje zijn we naar een heuse footywedstrijd in de Adelaide Oval geweest met drie vriendjes. Het feestvarken was ziekjes in het begin maar knapte gelukkig vrij snel na het begin van de wedstrijd op.

Na een heleboel nachtelijke Tour-etappes (we gaan nog veel plezier beleven van Tom!) en die pyama party moest er wel even wat slaap ingehaald worden.

Het is hier hartje 'winter' en de kinderen hadden twee weken vakantie. We zijn daarin een lang weekend naar de Barossa gegaan in een huisje op een camping. Dat was erg leuk, al moeten we voor het mooie waterspeelpark nog een keer terug in de zomer.
Tanunda is een leuk plaatsje met een craft brewery, winkeltjes met oude spullen en verrassend veel Duitse geschiedenis.
De jongens hadden hun fietsen mee en hadden daar veel plezier van... tot ze op het eind aan ons wilden laten zien hoe leuk het rondje was dat ze hadden, Julian iets te hard wilde en... snoeihard onderuit ging.
Zijn knieën lagen goed open en die nacht moest hij op de bank slapen met mij naast hem.
Inmiddels is dat weer mooi genezen, dat gaat nog lekker snel bij die kleintjes.

Mijn werk is leuk de laatste tijd, ik ben bezig een soort product expert te worden.
Karla vindt haar werk ook leuk als het maar niet altijd veel te druk was. Maar ondanks dat loopt ze nog twee keer per week hard, en dan bedoel ik ook hard!

Tot slot: in November zou Annemiek drie weken komen, maar we hebben Willem Jan zover gekregen dat hij haar (en ons dus) de laatste week komt vergezellen. Leuk!

Bekijk foto's

Julian was helaas nog niet helemaal klaar met zijn 'behavioral issues'. Het was alle zeilen bijzetten om een en ander in goede banen te leiden!
Wat niet echt hielp is dat de school had besloten een paar stappen terug te zetten in de evolutie van het onderwijs. Ze hadden een heus George W. Bush-achtig three-strikes beleid geïntroduceerd.
Er zijn wat echte ettertjes op school die dingen slopen enzo en dus was het vanaf nu zero-tolerance. Helaas vang je daar ook jongetjes mee die sociaal niet zo handig zijn soms, een beetje heethoofdjes zijn en die zich laten ophitsen door andere jochies. Julian dus.
Als je teveel briefjes meekrijgt moet je een dag in het kantoor van het schoolhoofd zitten en bij nog een paar zelfs een dag thuis. Julian heeft nu twee dagen bij het hoofd gezeten en de stress liep dus fijn op thuis.

Praten, praten, praten maar gelukkig gaat het in de klas eigenlijk erg goed, hij is alleen een beetje te uitbundig in de pauzes. Het heeft (zei ik vorige week ook maar hoop doet leven) wel effect gesorteerd, ons 'parenting' en hij is de laatste week een modelkereltje eigenlijk. Toch weer een sprongetje?

De mannen hadden allebei rapporten mee en die waren dus goed, ook wat Julians houding betreft.
Tristan heeft bij alles een verhaaltje over hoe goed hij is, en hoe sociaal en hoe goed alleen en in groepsverband. De leraren bedanken hem dat hij bij ze in de klas zat en het was een genot enz. Daar zijn we natuurlijk trots op!
Dat Tristan zoveel dingen snel leert heeft echter ook een keerzijde: hij raakt enorm gefrustreerd als iets een keer niet in één keer lukt!
Gek genoeg kan hij dus veel maar moet leren dat je dingen soms ook moet leren...

Aan het begin van de afgelopen periode zijn we met de Whites (Margot, Andrew, Tristan en Bronte) naar St Kilda geweest. Dat was nieuw voor ons, maar er is een grote speeltuin en een mangrove waar je doorheen kunt wandelen over vlonders.
Dat was erg de moeite waard en het was een prachtige, zonnige dag. De speeltuin was spectaculair genoeg om onze eigenlijk iets te grote kinderen nog te boeien.

Door alle stress van het gezinsleven ('maar je krijgt er ook veel voor terug') moest ik er even uit, dus vroeg ik Michael of hij te porren was voor een pint. Ik moest natuurlijk praten als Brugman om hem zover te krijgen maar het is uiteindelijk gelukt en de pint smaakte uitstekend maar vooral de afleiding en gezelligheid deden me goed.

Op het werk is het wel leuk op het moment: de ATO (Australische belastingdienst) heeft per 1 juli grote wijzigingen doorgevoerd omtrent rapportage van betaling van salarissen en belasting (zeg nou zelf, klinkt enig toch?).
Ons bescheiden bedrijfje blijkt een stuk beter voorbereid dan de grote jongens, wat een voldaan gevoel geeft want we hebben ook hard gewerkt.
Het traditionele End of Financial Year Dinner was erg gezellig maar deze keer dus ook een beetje stilte voor de storm.
O ja, ik was nog ergens jarig, bedankt aan allen die daaraan dachten! Ik werd wakker met Karla en twee lief meezingende jongetjes en dan heb je het grootste cadeau eigenlijk al te pakken (ik word milder op mijn oude dag denk ik).

Verder is er gebowld (wat Tristan onder begeleiding van veel tranen niet zomaar bleek te kunnen); hout gehaald voor de kachel; een nieuwe telefoon (zelfde model maar de camera was stuk) besteld, ontvangen, retour gestuurd, herontvangen en ingericht; zwemles gedaan; footy gespeeld; massage genoten (Karla); en maar liefst twee schakelkabels van mijn fiets tegelijk gebroken.

En zo komt Jan Splinter wel weer door de winter!

Bekijk foto's

Julian was helaas nog niet helemaal klaar met zijn 'behavioral issues'. Het was alle zeilen bijzetten om een en ander in goede banen te leiden!
Wat niet echt hielp is dat de school had besloten een paar stappen terug te zetten in de evolutie van het onderwijs. Ze hadden een heus George W. Bush-achtig three-strikes beleid geïntroduceerd.
Er zijn wat echte ettertjes op school die dingen slopen enzo en dus was het vanaf nu zero-tolerance. Helaas vang je daar ook jongetjes mee die sociaal niet zo handig zijn soms, een beetje heethoofdjes zijn en die zich laten ophitsen door andere jochies. Julian dus.
Als je teveel briefjes meekrijgt moet je een dag in het kantoor van het schoolhoofd zitten en bij nog een paar zelfs een dag thuis. Julian heeft nu twee dagen bij het hoofd gezeten en de stress liep dus fijn op thuis.

Praten, praten, praten maar gelukkig gaat het in de klas eigenlijk erg goed, hij is alleen een beetje te uitbundig in de pauzes. Het heeft (zei ik vorige week ook maar hoop doet leven) wel effect gesorteerd, ons 'parenting' en hij is de laatste week een modelkereltje eigenlijk. Toch weer een sprongetje?

De mannen hadden allebei rapporten mee en die waren dus goed, ook wat Julians houding betreft.
Tristan heeft bij alles een verhaaltje over hoe goed hij is, en hoe sociaal en hoe goed alleen en in groepsverband. De leraren bedanken hem dat hij bij ze in de klas zat en het was een genot enz. Daar zijn we natuurlijk trots op!
Dat Tristan zoveel dingen snel leert heeft echter ook een keerzijde: hij raakt enorm gefrustreerd als iets een keer niet in één keer lukt!
Gek genoeg kan hij dus veel maar moet leren dat je dingen soms ook moet leren...

Aan het begin van de afgelopen periode zijn we met de Whites (Margot, Andrew, Tristan en Bronte) naar St Kilda geweest. Dat was nieuw voor ons, maar er is een grote speeltuin en een mangrove waar je doorheen kunt wandelen over vlonders.
Dat was erg de moeite waard en het was een prachtige, zonnige dag. De speeltuin was spectaculair genoeg om onze eigenlijk iets te grote kinderen nog te boeien.

Door alle stress van het gezinsleven ('maar je krijgt er ook veel voor terug') moest ik er even uit, dus vroeg ik Michael of hij te porren was voor een pint. Ik moest natuurlijk praten als Brugman om hem zover te krijgen maar het is uiteindelijk gelukt en de pint smaakte uitstekend maar vooral de afleiding en gezelligheid deden me goed.

Op het werk is het wel leuk op het moment: de ATO (Australische belastingdienst) heeft per 1 juli grote wijzigingen doorgevoerd omtrent rapportage van betaling van salarissen en belasting (zeg nou zelf, klinkt enig toch?).
Ons bescheiden bedrijfje blijkt een stuk beter voorbereid dan de grote jongens, wat een voldaan gevoel geeft want we hebben ook hard gewerkt.
Het traditionele End of Financial Year Dinner was erg gezellig maar deze keer dus ook een beetje stilte voor de storm.
O ja, ik was nog ergens jarig, bedankt aan allen die daaraan dachten! Ik werd wakker met Karla en twee lief meezingende jongetjes en dan heb je het grootste cadeau eigenlijk al te pakken (ik word milder op mijn oude dag denk ik).

Verder is er gebowld (wat Tristan onder begeleiding van veel tranen niet zomaar bleek te kunnen); hout gehaald voor de kachel; een nieuwe telefoon (zelfde model maar de camera was stuk) besteld, ontvangen, retour gestuurd, herontvangen en ingericht; zwemles gedaan; footy gespeeld; massage genoten (Karla); en maar liefst twee schakelkabels van mijn fiets tegelijk gebroken.

En zo komt Jan Splinter wel weer door de winter!

Bekijk foto's

Het is winter hier, en dus het seizoen om gezellig in het bos een vuurtje te stoken. We hadden daartoe afgesproken met de Adelaidse connectie, maar bij aankomst bleek dat de prachtige, lange zomer ervoor had gezorgd dat het vuurverbod verlengd was.
Om al het meegebrachte eten eer aan te doen zijn we toen maar bij ons thuis gaan eten. Michael had tien rollen sushi met zalm gemaakt! Julian en ik hebben er daarvan denk ik zo'n negen verorberd.

De volgende dag was het moederdag, met een ontbijtje en kopje koffie op bed voor de moeder in huis. Ik heb de jongens meegenomen naar Tristans footy wedstrijd zodat Karla lekker rustig wakker kon worden. Verder zijn we die dag lekker lui thuisgebleven, met croissantjes als lunch.
Ook heb ik marmercake gebakken, voor het eerst met Julian.

Julian had een paar dagen achter elkaar Naplan op school, dat is een soort Cito-toets die elke twee jaar gedaan wordt om voortgang te meten van kinderen en de school.
Julian zag ertegenop en dus hebben we een beetje geoefend en Julian vooral geleerd dat hij gewoon rustig de vragen moest lezen en dan zo goed mogelijk antwoorden. Dat lukte wel goed.
Het resultaat hebben we nog niet maar dat maakt me ook eigenlijk niet zoveel uit. Dat hij het kalm en serieus aanpakte vind ik erg goed van hem. Leren is voor hem nou eenmaal niet zo makkelijk als voor zijn grote broer.

De antieke laptop die dienst deed als media PC achter de televisie is eindelijk vervangen door een muisstille mini PC. Ik ben op het dak gekropen om van bovenaf een netwerkkabel in de spouw te leiden, met Karla vissend naar de kabel. Zo hebben we knap snel internet op die plek voor lekker vlot streamen van de Giro.
Die was alleen op Eurosport te volgen en daar heb je betaalzender Foxtel voor nodig. Ik heb een tweeweeks proefabonnement afgesloten en kon het dus fraai volgen.

Met de kinderen hebben we ook een tijdje gekeken naar de royal wedding. Daar kwam geen eind aan en dan was er ook nog eens geen kiss the bride!

Karla is lekker wezen eten en heeft een filmpje gepakt met Margot. Ook vond ze nog tijd om haar mini-sjoelbak project af te maken.

Tristan heeft een flinke sprong gemaakt in Footy (Australian Rules Football), hij is best goed aan het worden. Dat mag natuurlijk ook wel, aangezien hij volgens zijn eigen planning over tien jaar prof is.

En alweer hadden we een lekker luie zondag. Lekker met de houtkachel aan en wat puzzelen enzo.

Vorig weekend had Karla twee dagen cursus in het kader van haar vrijwilligerswerk als atletiek coach. De mannen hebben die gelegenheid benut om (alweer) lekker sushi te eten als lunch.
Julian wilde heel erg graag eens KFC eten en dat hebben we op zondag gedaan. Eigenlijk helemaal niet lekker, wat een vette troep.

Verder, je raadt het, was ook dat weer een luie zondag. Op de laatste dag van het Foxtel proefabonnement kon ik mooi een stuk van het Rugby Sevens toernooi in London kijken, heerlijk.

Aan alle luxe kwam voor Julian even een eind in de afgelopen week, want hij is een beetje te vaak stout bij de opvang, op school en thuis. Dat is uiteraard nooit zijn schuld, maar de hele wereld zit op een dusdanige manier slecht in elkaar dat alleen hij daar het slachtoffer van is.
Aan ons de schone taak om met hem te blijven praten om hem duidelijk te maken dat het toch echt zijn houding is die dingen kan veranderen. Na oeverloos voorwaarden stellen was hij nu een toetje en een basketbal wedstrijd kwijt. De volgende stap na vragen en dreigen is tenslotte doen...
Hopelijk helpt het! De eerste tekenen zijn veelbelovend.

Puzzelen heeft hij van zijn moeder, maar van wie hij stout zijn en boos zijn op alles heeft, geen idee...
Misschien dat mijn moeder daar iets van weet, zij leest dit gelukkig niet in het ziekenhuis. Ze liet ons even goed schrikken maar door goede zorgen van medici en vooral mijn zus is ze inmiddels weer lekker thuis.

Julian had twee dagen na zijn gemiste wedstrijd wel alweer basketball training en dat vindt hij erg leuk.
Tristan had de tweede ronde gehaald van de cross country loop wedstrijd en ging daar met Karla heen op donderdag. Hij werd 83ste van zo'n 200 kinderen, die dus allemaal bij de eerste zes zaten van de eerste wedstrijden. Goed gedaan dus en een leuke ervaring.

Bekijk foto's

Het is winter hier, en dus het seizoen om gezellig in het bos een vuurtje te stoken. We hadden daartoe afgesproken met de Adelaidse connectie, maar bij aankomst bleek dat de prachtige, lange zomer ervoor had gezorgd dat het vuurverbod verlengd was.
Om al het meegebrachte eten eer aan te doen zijn we toen maar bij ons thuis gaan eten. Michael had tien rollen sushi met zalm gemaakt! Julian en ik hebben er daarvan denk ik zo'n negen verorberd.

De volgende dag was het moederdag, met een ontbijtje en kopje koffie op bed voor de moeder in huis. Ik heb de jongens meegenomen naar Tristans footy wedstrijd zodat Karla lekker rustig wakker kon worden. Verder zijn we die dag lekker lui thuisgebleven, met croissantjes als lunch.
Ook heb ik marmercake gebakken, voor het eerst met Julian.

Julian had een paar dagen achter elkaar Naplan op school, dat is een soort Cito-toets die elke twee jaar gedaan wordt om voortgang te meten van kinderen en de school.
Julian zag ertegenop en dus hebben we een beetje geoefend en Julian vooral geleerd dat hij gewoon rustig de vragen moest lezen en dan zo goed mogelijk antwoorden. Dat lukte wel goed.
Het resultaat hebben we nog niet maar dat maakt me ook eigenlijk niet zoveel uit. Dat hij het kalm en serieus aanpakte vind ik erg goed van hem. Leren is voor hem nou eenmaal niet zo makkelijk als voor zijn grote broer.

De antieke laptop die dienst deed als media PC achter de televisie is eindelijk vervangen door een muisstille mini PC. Ik ben op het dak gekropen om van bovenaf een netwerkkabel in de spouw te leiden, met Karla vissend naar de kabel. Zo hebben we knap snel internet op die plek voor lekker vlot streamen van de Giro.
Die was alleen op Eurosport te volgen en daar heb je betaalzender Foxtel voor nodig. Ik heb een tweeweeks proefabonnement afgesloten en kon het dus fraai volgen.

Met de kinderen hebben we ook een tijdje gekeken naar de royal wedding. Daar kwam geen eind aan en dan was er ook nog eens geen kiss the bride!

Karla is lekker wezen eten en heeft een filmpje gepakt met Margot. Ook vond ze nog tijd om haar mini-sjoelbak project af te maken.

Tristan heeft een flinke sprong gemaakt in Footy (Australian Rules Football), hij is best goed aan het worden. Dat mag natuurlijk ook wel, aangezien hij volgens zijn eigen planning over tien jaar prof is.

En alweer hadden we een lekker luie zondag. Lekker met de houtkachel aan en wat puzzelen enzo.

Vorig weekend had Karla twee dagen cursus in het kader van haar vrijwilligerswerk als atletiek coach. De mannen hebben die gelegenheid benut om (alweer) lekker sushi te eten als lunch.
Julian wilde heel erg graag eens KFC eten en dat hebben we op zondag gedaan. Eigenlijk helemaal niet lekker, wat een vette troep.

Verder, je raadt het, was ook dat weer een luie zondag. Op de laatste dag van het Foxtel proefabonnement kon ik mooi een stuk van het Rugby Sevens toernooi in London kijken, heerlijk.

Aan alle luxe kwam voor Julian even een eind in de afgelopen week, want hij is een beetje te vaak stout bij de opvang, op school en thuis. Dat is uiteraard nooit zijn schuld, maar de hele wereld zit op een dusdanige manier slecht in elkaar dat alleen hij daar het slachtoffer van is.
Aan ons de schone taak om met hem te blijven praten om hem duidelijk te maken dat het toch echt zijn houding is die dingen kan veranderen. Na oeverloos voorwaarden stellen was hij nu een toetje en een basketbal wedstrijd kwijt. De volgende stap na vragen en dreigen is tenslotte doen...
Hopelijk helpt het! De eerste tekenen zijn veelbelovend.

Puzzelen heeft hij van zijn moeder, maar van wie hij stout zijn en boos zijn op alles heeft, geen idee...
Misschien dat mijn moeder daar iets van weet, zij leest dit gelukkig niet in het ziekenhuis. Ze liet ons even goed schrikken maar door goede zorgen van medici en vooral mijn zus is ze inmiddels weer lekker thuis.

Julian had twee dagen na zijn gemiste wedstrijd wel alweer basketball training en dat vindt hij erg leuk.
Tristan had de tweede ronde gehaald van de cross country loop wedstrijd en ging daar met Karla heen op donderdag. Hij werd 83ste van zo'n 200 kinderen, die dus allemaal bij de eerste zes zaten van de eerste wedstrijden. Goed gedaan dus en een leuke ervaring.

Bekijk foto's

Alweer een maand voorbij en natuurlijk weer veel beleefd.
Julian wil al lang erg graag een huisdier, maar met twee banen zien wij honden en katten niet zo zitten. Ook weten we precies hoe het afloopt met de plechtige belofte dat hij er zelf voor zal zorgen.
Als compromis hebben we twee goudvissen voor hem gekocht. Het mannetje natuurlijk helemaal verguld. Ondanks dat we de precieze aanwijzingen opvolgden, was er de volgende dag al eentje dood!
Maar de andere gaat nog steeds goed en Julian geeft hem elke dag eten.

Die eerste zaterdag zijn Karla en ik 's avonds lekker luxe uit eten geweest. We hadden van ons bezoek aan Nederland nog een bon voor een superluxe restaurant in de botanische tuin van Adelaide, die we hadden gekregen van Matthijs en Marjorie (superlief!).
Om het nog luxer te maken hebben we de kinderen laten logeren bij hun vriend Spence, en hebben wij lekker een nachtje in een hotel doorgebracht. Ondanks dat we allebei doodmoe waren, hebben we er toch heerlijk van genoten.
Momenten met zijn tweetjes zijn veel te zeldzaam!

Alle andere weekenden ben ik bij stukjes en beetjes ook aan het werk geweest met klussen aan mijn projectje, van de houtfoto van vorige keer. Dat is nu af: het is een 'fridge slide' met kooi eromheen.
Door een extra vloer te maken kon daar rails aan vastgemaakt waardoor de koelkast nu naar buiten kan 'sliden' voor betere toegang op kampeertrips. De kooi eromheen zorgt ervoor dat je er bagage tegenaan en op kunt stapelen zonder de beweging onmogelijk te maken.
Ik ben erg tevreden over de netheid van het resultaat!

Helaas was ik niet op tijd klaar om de zaak al te testen op ons kampeertripje naar de Grampians.
Op de weg daarheen hoorden we een knal en stopten om te zien wat dat was. We dachten een lekke band, of een tak geraakt met de dakdrager ofzo.
Twee dames die stopten wisten te vertellen dat het een afgebroken dynamopoelie was (als het internet 'alternator pulley' goed vertaald heeft tenminste!).
Daarmee kun je niet door, dus de auto ging met de auto verder. Ik reed mee met de takelwagen, de rest ging per taxi naar het volgende dorp.
Daar hadden we het grote geluk bij een ongeluk dat er laat op zaterdag nog een zaakje open was dat het onderdeel had èn het er direct op kon zetten! Waar wij dachten twee van de vijf dagen vakantie te moeten wachten, bleef de schade beperkt tot drie uur en een stevige deuk in het vakantiebudget.

We hebben in de Grampians mooie ritten gemaakt (ook onverhard, het blijft geweldig op wat voor plekken je kunt komen met 4x4). Ook hebben we wandelingen gemaakt en Aboriginal rock art bekeken. We hadden een mooie camping met een hele hoop brutale kakatoe's.
Het was maar een korte vakantie maar het is altijd heerlijk om in de Grampians te zijn.

Het weer was tot vorige week geweldig. Het bleef maar zomer, terwijl we al twee maanden in de herfst zaten.
Maar nu is de winter dan eindelijk aangekomen. Het is koud en nat en guur en we hebben vanavond voor het eerst ook het vuurtje weer aan.

Natuurlijk is er ook sportief nieuws: Julian heeft nu op donderdagmiddag basketbal training op school. Hij vindt het vooral leuk eens iets te hebben wat Tristan niet ook doet, en waar Tristan dus ook niet automatisch beter in is.
Tristan heeft ondertussen meegedaan aan een twee kilometer cross country hardloop wedstrijd tussen een paar scholen uit de regio. De eerste zes gingen door en meneer werd vierde, van 99 kinderen!
Hij gaat nu begin volgende maand tegen andere kinderen uit een grotere regio die zich ook gekwalificeerd hebben.

In ander nieuws liet mijn gezondheid het een beetje afweten, ik was al weken moe en had een heel pijnlijke neus. Na uitgebreid consult bij dokter Google besloot ik dat het rhinitis was. Daarbij zou neusspray met corticosteroïden helpen, en dat blijkt nog het geval ook.
Nu moet ik alleen erg oppassen bij de dopingcontrole want ik heb van dokter Google geen attest gekregen.

Bekijk foto's

Alweer een maand voorbij en natuurlijk weer veel beleefd.
Julian wil al lang erg graag een huisdier, maar met twee banen zien wij honden en katten niet zo zitten. Ook weten we precies hoe het afloopt met de plechtige belofte dat hij er zelf voor zal zorgen.
Als compromis hebben we twee goudvissen voor hem gekocht. Het mannetje natuurlijk helemaal verguld. Ondanks dat we de precieze aanwijzingen opvolgden, was er de volgende dag al eentje dood!
Maar de andere gaat nog steeds goed en Julian geeft hem elke dag eten.

Die eerste zaterdag zijn Karla en ik 's avonds lekker luxe uit eten geweest. We hadden van ons bezoek aan Nederland nog een bon voor een superluxe restaurant in de botanische tuin van Adelaide, die we hadden gekregen van Matthijs en Marjorie (superlief!).
Om het nog luxer te maken hebben we de kinderen laten logeren bij hun vriend Spence, en hebben wij lekker een nachtje in een hotel doorgebracht. Ondanks dat we allebei doodmoe waren, hebben we er toch heerlijk van genoten.
Momenten met zijn tweetjes zijn veel te zeldzaam!

Alle andere weekenden ben ik bij stukjes en beetjes ook aan het werk geweest met klussen aan mijn projectje, van de houtfoto van vorige keer. Dat is nu af: het is een 'fridge slide' met kooi eromheen.
Door een extra vloer te maken kon daar rails aan vastgemaakt waardoor de koelkast nu naar buiten kan 'sliden' voor betere toegang op kampeertrips. De kooi eromheen zorgt ervoor dat je er bagage tegenaan en op kunt stapelen zonder de beweging onmogelijk te maken.
Ik ben erg tevreden over de netheid van het resultaat!

Helaas was ik niet op tijd klaar om de zaak al te testen op ons kampeertripje naar de Grampians.
Op de weg daarheen hoorden we een knal en stopten om te zien wat dat was. We dachten een lekke band, of een tak geraakt met de dakdrager ofzo.
Twee dames die stopten wisten te vertellen dat het een afgebroken dynamopoelie was (als het internet 'alternator pulley' goed vertaald heeft tenminste!).
Daarmee kun je niet door, dus de auto ging met de auto verder. Ik reed mee met de takelwagen, de rest ging per taxi naar het volgende dorp.
Daar hadden we het grote geluk bij een ongeluk dat er laat op zaterdag nog een zaakje open was dat het onderdeel had èn het er direct op kon zetten! Waar wij dachten twee van de vijf dagen vakantie te moeten wachten, bleef de schade beperkt tot drie uur en een stevige deuk in het vakantiebudget.

We hebben in de Grampians mooie ritten gemaakt (ook onverhard, het blijft geweldig op wat voor plekken je kunt komen met 4x4). Ook hebben we wandelingen gemaakt en Aboriginal rock art bekeken. We hadden een mooie camping met een hele hoop brutale kakatoe's.
Het was maar een korte vakantie maar het is altijd heerlijk om in de Grampians te zijn.

Het weer was tot vorige week geweldig. Het bleef maar zomer, terwijl we al twee maanden in de herfst zaten.
Maar nu is de winter dan eindelijk aangekomen. Het is koud en nat en guur en we hebben vanavond voor het eerst ook het vuurtje weer aan.

Natuurlijk is er ook sportief nieuws: Julian heeft nu op donderdagmiddag basketbal training op school. Hij vindt het vooral leuk eens iets te hebben wat Tristan niet ook doet, en waar Tristan dus ook niet automatisch beter in is.
Tristan heeft ondertussen meegedaan aan een twee kilometer cross country hardloop wedstrijd tussen een paar scholen uit de regio. De eerste zes gingen door en meneer werd vierde, van 99 kinderen!
Hij gaat nu begin volgende maand tegen andere kinderen uit een grotere regio die zich ook gekwalificeerd hebben.

In ander nieuws liet mijn gezondheid het een beetje afweten, ik was al weken moe en had een heel pijnlijke neus. Na uitgebreid consult bij dokter Google besloot ik dat het rhinitis was. Daarbij zou neusspray met corticosteroïden helpen, en dat blijkt nog het geval ook.
Nu moet ik alleen erg oppassen bij de dopingcontrole want ik heb van dokter Google geen attest gekregen.

Bekijk foto's